Van Parijs naar Buéa

Buéa – Kameroen, woensdag 3 februari 2010

Lieve allemaal,

Hier dan eindelijk (nou ik vind het toch nog best snel :P) een berichtje uit Kameroen. Omdat ik voor het laatst op zondag heb geschreven, zal ik per dag een overzichtje geven met wat ik allemaal heb gedaan

Zondag 31 januari

Na uiteraard nog op het laatste moment wat dingen te hebben ingepakt, was ik klaar voor vertrek richting Parijs. Maëlle en haar ouders gingen mee naar Parijs en kwamen mij daarom thuis ophalen. Na lang te hebben moeten wachten (dat kwam natuurlijk goed uit, zo kon ik nog het een en ander doen) was het dan zover, rond 16 uur vertrokken we richting ‘la France’. Onderweg werd er vooral ‘éél véél’ en ‘éél’ snel gepraat, in het Frans natuurlijk :p Helaas waren mijn Frans ‘skills’ niet toereikend om aan het gesprek deel te nemen, maar dat gaf mijn wel de gelegenheid om mijn gemiste slaap van afgelopen week in te halen. In Parijs werden we ergens uit de auto ‘gegooid’ om vervolgens met de metro naar een straat te gaan die bekend staat om zijn goede ‘crêpes’ restaurants. Daar zijn we gaan eten met Maëlle, drie franse vrienden en ‘de hollander’, erg lekker en erg gezellig! Vervolgens met één van Maëlle’s vriendinnen een tour per voet gedaan, en zelfs ‘by night’ was ik aardig onder de indruk van Parijs. Na wat hoogtepunten + de oude buurt van Maëlle te hebben gezien, heb ik nog kennis gemaakt met de ouders van Maëlle’s vriendin en kreeg ik de kans een echt Parijs’ huis van binnen te mogen zien. Erg leuk, niet alleen door de grootte, de gemeenschappelijke prachtige tuinen en de koloniale inrichting, maar ook door eens te zien hoe ‘echte’ Fransen leven. Na wat gedronken en gepraat te hebben, gingen we met het openbaar vervoer terug naar Meudon (een buitenwijk van Parijs) waar Maëlle’s oma van 90 woont. Doordat de stroom was uitgevallen leek het sprookjesachtige, franse ‘pipi langkous huis’ eerder een beetje op een spookhuis, maar met uitzicht over heel Parijs (en de Eiffeltoren met mooie lichtjes :D) vielen we gelukkig snel in slaap.

Maandag 1 Februari

De volgende ochtend een ‘quick shower’ (er was tenslotte geen warm water) en na een Frans ontbijt (toast met jam) richting Parijs gegaan. Er moesten nog wat laatste inkopen worden gedaan voor onze reis, dus hebben we ons daar maar op gericht (nee niet voor mij, mijn koffers waren vol en ik had alles en nog veel meer bij me ;-)) ’s Middags op z’n Parijs’ geluncht en daarna onze jacht op de laatste dingen voortgezet. Tot slot nog een grote supermarkt bezocht en daar de inkopen gedaan voor het avondeten, wederom typisch Frans. Thuisgekomen bij oma, in de ‘zitkamer’ allemaal kleine hapjes gegeten (olijven, worst, chips) met daarbij echte bretonse cider, heeerlijk. Daarna naar de eetkamer verhuist voor het warme gedeelte (vis en een ondefinieerbaar iets, ieuw) en onder het genot van een goed glas wijn de maaltijd afgesloten met een heerlijk ‘kaasplankje’. Na een beetje uitgebuikt te zijn, onze laatste spullen ingepakt en nog een film gekeken in bed, en jawel, weer viel de stroom uit, dus maar lekker gaan slapen.

Dinsdag 2 Februari

Om 6 uur ging de wekker, want we moesten uiterlijk om 7 uur weg. Natuurlijk (zoals Maëlle) zelf zegt, gingen we te laat richting het vliegveld, kwamen in de grote ‘traffic jam’ rondom Parijs terecht, en konden dus echt nét op tijd inchecken. Toen we in het vliegtuig richting Zürich zaten sloegen de zenuwen toch wel even toe, maarja, toen waren we dus al onderweg ;-) Op Zürich nog even vlug door het taxfree gedeelte gelopen, en na wéér door de douane te zijn gegaan stapten we in ons mega grote vliegtuig (airbus nog iets) op weg naar Douala, spannend! Gedurende onze vlucht werden we perfect verzorg met het nodige eten en drinken en de tijd vloog (letterlijk en figuurlijk), dus voordat we het wisten waren we al in Kameroen. Daar aangekomen sloeg de hitte toe, binnen ‘no time’ was ik helemaal klam van de hoge luchtvochtigheid en stond het zweet me al aardig op m’n voorhoofd. Na een korte blik in ons paspoort en vaccinatiepaspoort te hebben geworpen mochten we door naar de bagagebanden. Hier stonden de mannen al klaar, waarvoor we overig goed gewaarschuwd waren. Ze willen je ‘helpen’ je bagage te dragen, om vervolgens een belachelijk hoog bedrag te vragen voordat je de spullen terug krijgt. Dus, op goede raad zelf opzoek gegaan naar onze bagage, en na even in spanning te hebben afgewacht, was gelukkig alles goed en wel aangekomen in Kameroen. Ondertussen had Mr. Orock Thomas (baas van United Action for Children) ons ook al gevonden en hij loodste ons zonder enig probleem door de douane. (andere blanken moesten alles uit hun koffers halen) Buiten stonde een grote truck op ons te wachten met daarin nog twee medewerkers van UAC. Onze koffers werden in een open laadbak gegooitd en wij kropen achterin met Barclay, waarvan later bleek dat hij degene was die ons wegwijs zou maken in Kameroen. En toen we begonnen te rijden, begon het avontuur voor mij pas echt.

In Kameroen kennen ze niet echt een weg, er is gewoon een stuk zand waarop de mensen rijden, en dus zijn er ook geen rijbanen. Soms rijden er wel 4 auto’s naast elkaar, soms maar 2…echt heel bizar. Voor het inhalen werd er flink getoeterd en met lichten geseind, best een chaos. Toch was het al met al niet heel onveilig (hooguit voor de vele motorrijders en voetgangers die we tegenkwamen onderweg) In Douala (grootste stad van Kameroen) heeft Mr. Orock bij een van z’n bekenden meteen wat geld voor mij gewisseld. €100,- werd ineens 65,500,- CFA. Toch wel even vreemd, maar goed, ik had geld en onze koffers lagen gelukkig nog steeds achterin. (bij elke stop checkten we dat toch even) Na een goed uur rijden waren we eindelijk uit Douala (2 miljoen inwoners) en was ik al helemaal lamgeslagen door de dingen die ik voorbij had zien komen. Wat mij het meeste opviel was het aantal mensen op de weg/buiten, echt ongelooflijk druk! In Nederland zou je minstens denken dat het een nationale feestdag was, met alle muziek, de geuren van heel veel verschillende dingen (eten, haven, armoede) was het overal waar je keek een drukte van belang. Zo arm als de meeste huizen eruit zagen, zo chique zagen de meeste hotels en bedrijven eruit. En dan het verkopen, het leek nog het meest op een hele langgerekte markt, werkelijk overal was wel iets te koop. Schoenen, eten, kleding, eten, meubels, eten enz. enz. enz. De één stalde zijn koopwaar uit in een oude zeecontainer, de ander in een zelfgemaakt kraampje, en de volgende gewoon op straat onder een parasol, echt bizar. Ik vroeg me meteen af wie dat allemaal ging kopen, want de mensen in Douala zijn niet superrijk en zeker niet in de buitenwijken. Nadat we Douala uit waren begon de jungle, of het bos zoals ze het hier noemen. Met overal bananenbomen, cactussen, palmbomen en nog meer exotisch uitziende planten/bomen. Onderweg passeerde we nog de kleinste dorpjes, en ook daar, overal mensen! Ook zag je nog ontzettend veel kinderen op straat voor dat tijdstip, het was ondertussen zo’n 21:00 uur en babies/kleine kinderen waren nog in overvloed aanwezig. Soms met moeder, soms helemaal alleen. Bij een wegcontrole werden we even argwanend aangekeken, maar ook hier loodsde Mr. Orock ons doorheen. Onderweg hebben we al heel veel gepraat met Barclay, maar de vermoeidheid zorgde ervoor dat ik met niet meer zoveel kan herinneren. Na een lange hobbelige reis (al onze voeten sliepen en onze kont deed pijn van de gaten in de weg :p) kwamen we eindelijk aan in Buéa, en bij onze ‘bungalow’. We werden verwelkomd door ons Braziliaanse huisgenootje Vanessa, die hier woont maar voor een andere organisatie in Kameroen werkt. En toen de deur openging, was het wel even schrikken! Overal schoten hagedissen, ‘gekko’s, weg en we stapten binnen in een soort troosteloze ruimte, wat dus onze woonruimte zou zijn voor de komende 4,5 maand. Ai, meteen sloegen de twijfels toe, kan ik me hier aan aanpassen, wil ik dit wel, maar uiteindelijk won de vermoeidheid het en viel ik na heel veel uurtjes tobben en wakker-schrikken van de vreemde geluiden om me heen (de kakkerlakken liepen over mijn klamboe), toch in slaap.

Woensdag 3 Februari

Na een kort nachtje van zo’n 2,5 uur, werd het tijd om op te staan want we werden om half 8 weer aan het ontbijt verwacht. (ik werd trouwens wakker van heel veel herrie, volgens mij van het slachten van een kip ofzo, maar dat even terzijde) Vol goede moed heb ik me door het ochtendritueel heengeslagen en nu ik het zo uitleg vind ik het eigenlijk best wel heel wat van mezelf, maar voor jullie even een korte beschrijving. In ons huisje is niet continu stromend water, daarom worden er elke keer als er wel water is (zo’n 1 uur per dag) flessen gevuld met water zodat we ons daarmee kunnen ‘douchen’. Dus, ik heb heerlijk m’n haar gewassen en ‘gedouchet’ met koud/lauw, raar gekleurd water, maar ik voelde me daarna al stukken beter. Geen stromend water betekend natuurlijk ook dat je de wc niet door kan trekken, daarom wordt het water van de was bewaard om de wc mee door te spoelen. Vervolgens heb ik hele luchtige kleren aangetrokken want na 2 tellen uit de ‘douche’ was ik alweer helemaal bezweet. Spiegels en dergelijke zijn niet aanwezig dus maar besloten om me de komende tijd niet op te maken, en ook m’n haren niet echt te doen ;-) Scheelt best veel tijd kan ik wel zeggen :p Het ontbijt bestond deze morgen uit dikke pannenkoeken en een kop thee en er was eventueel ook jam, maar die vertrouwde ik niet helemaal (er zat schimmel op).

Na het ontbijt hebben Barclay, Lawrence en Eric ons geholpen wat dingen te regelen op onze kamers, zoals onze klamboes goed ophangen, een slot op de deur zodat hij ook van binnen uit dicht kan (als je gaat slapen) en sleutels voor het huis. Daarna hebben we wat tijd gekregen om onze kamers ‘in te ruimen’ en na veel getob (ik heb geen kast, dus maar iets bedacht met koffers en schooltafeltjes) is het nu toch een beetje meer mijn plekje aan het worden, misschien dat ik vandaag nog wel wat kaarten ophang die ik van jullie allemaal heb gekregen maar dat zie ik dan wel weer.

Daarna hebben we zo’n beetje het programma voor deze week doorgenomen. Vandaag, morgen en vrijdag gaan we overal rondkijken en mensen ontmoeten die werken voor UAC, zodat we een idee hebben wat de organisatie doet. Verder regelen we deze week ook de dingen als een simkaart (is een heel gedoe hier), en andere hele belangrijke zaken (geen idee wat, maar dat zien we vast nog). Dan het weekend vrij :D En maandag gaan we meelopen met de verschillende projecten om te kijken welke bij ons past en waar we dus gaan helpen (met daarnaast ons eigen project van de haagse Hogeschool + een scriptie :S) De organisatie heeft 6 grote projecten en ze zijn allemaal gericht op het verbeteren van de toekomst van de kinderen in Kameroen. Zo hebben ze 2 scholen, organiseren ze sportevenementen, is er een educatief centrum (leren handwerken, hoe om te gaan met computers enz.) en hebben ze een ‘school on wheels’ project. Dit project is een bus die rondrijdt en elke avond voor een paar uur in een ander dorp stopt om daar kinderen te helpen bij huiswerk (extra individuele aandacht) omdat de ouders vaak tot heel laat op het land werken of analfabeet zijn. Erg interessant dus, en nu moet ik nog gaan kiezen ook! Als ik wil kan ik me ook nog bezig houden met het sponsorprogramma, iets wat te vergelijken is met een ‘fosterparent kind’. Welvarende (rijkere is natuurlijk beetje lastig want hier ben ik ook heeeel rijk) mensen kunnen een kind sponsoren om naar school te gaan, want schooluniform, boeken etc. (ongeveer €250,- per jaar per kind) is ontzettend veel geld voor de mensen hier. Eigenlijk raar, dat ik in Nederland dat geld makkelijk uitgeef aan allemaal ‘luxe dingen’ en uitgaan, terwijl ik daar ook een kind een jaar voor naar school kan laten gaan. In dit land (en helaas meerdere) merk je pas echt goed dat wij in het westen zoveel geluk hebben dat wij alles kunnen leven zoals we doen. Hier heeft de regering geen eens geld over voor een organisatie zoals united action for children. Bizar!

Ik merkte het ook goed toen we na het praatje richting de lagere school gingen, hier zaten de kids van 2,5 tot 7 jaar oud! Echt schatjes! En zodra ze ons zagen kwamen ze helemaal op me afgerend en wilde een handje of hingen aan je been/schouder/rug. Wat opviel is dat ze of riepen ‘white man’ of auntie (tante), maar dat is dus heel normaal voor hier. Een blank persoon is automatisch een white man, en vrijwilligers zijn allemaal aunties. Maar goed, wel echt superschattig! Daarna gingen we naar de andere school waar de kids tot een jaartje of 12 zitten, het was een grote school en ze hadden net pauze. Je merkte wel dat deze kinderen iets vaker blanke mensen hadden gezien want behalve het nastaren deden ze heel gewoon. Op straat wordt je ook wel nagekeken, de mensen groeten je of zwaaien en als we in ons huisje zijn komen de buurtkindjes ook steeds bye en hi zeggen. We zijn echter flink gewaarschuwd om niemand binnen te laten (doen we dus ook niet) en om ervoor te zorgen dat we niet ontzettend veel betalen in de winkels (white = rich) gaat Buckley de eerste keren mee om een goede prijs te regelen. Voor dure dingen (zoals een telefoon oid) vragen ze aan blanke soms wel 5x zoveel dan wat de lokale bevolking moet betalen.

De lunch in Kameroen is de belangrijkste maaltijd van de dag en bestond voor ons vandaag uit rijst, ondefinieerbaar vlees en ‘peanutsauce’. Klinkt best goed maar in werkelijkheid was het een natte brei, heel pittig met 3 hompjes vlees die niet te kauwen waren. Uit beleefdheid hebben we alles toch maar opgegeten en gelukkig was er heerlijke ananas als toetje. Door de hitte merk ik wel goed dat ik weinig honger heb (dus mam, misschien ga ik die afvalrace toch nog winnen ;-)) dus dat komt hier wel goed uit. Ik heb net even boodschappen gedaan en die bestonden uit water, water, water, wasmiddel en wc-papier. Net wat we nodig hebben! We drinken erg veel water maar moeten ook het mineraalwater gebruiken om tanden te poetsen enz. omdat ons lichaam eerst een beetje moet acclimatiseren hier, de ervaring leert dat dat vaak gepaard gaat met diaree, maar tot nu toe (even afkloppen) hebben we nog nergens last van, en we blijven natuurlijk optimistisch :)

Morgenavond komt er een nieuwe huisgenoot bij, een meisje uit Nederland. Ben heel benieuw wat zij er van vindt. Ik vind het in ieder geval wel fijn dat er iemand bij komt waarmee ik even Nederlands kan praten, maar ook iemand die mijn cultuur begrijpt (hoop ik) want tussen de franse en Nederlandse cultuur zijn zeker weten hele grote verschillend. Maar achja, ook daar leer ik weer wat van.

Nu zit ik even lekker buiten waar er nog een beetje wind is, binnen is het net een sauna! En ja, Buéa is inderdaad bewolkt. Voor mij wel fijn want dan heb ik iets minder risico om te verbranden, maar ja papa en mama, ik smeer me wel braaf in hoor ;-)

Tot nu toe is Kameroen één groot avontuur. De mensen hier zijn ontzettend vrolijk, lief, behulpzaam maar toch moeten we blijven oppassen. Vertrouwen kunnen we (behalve de paar vaste mensen van de staf) eigenlijk niemand en dus doen we dat ook maar niet. Maar wie weet verandert dat nog op een dag, ik blijf in ieder geval op de hoede voor alles om mij heen en toch voel ik me al relatief veilig en thuis. Het enige dat ik echt hoop is dat ik niet ziek wordt, want zoals het vrijwilligershandboek ons op voorhand vertelde, is de werkelijkheid toch niet helemaal. De ziekenhuizen zijn niet echt denderend en er wordt vaak teveel medicatie gegeven waardoor mensen nog zieker worden (we hebben al aardig wat spookverhalen gehoord, dood door overmedicatie :S) maar goed, ook dat heb je natuurlijk niet in de hand dus ik ga maar van het beste uit.

Kameroen tot nu toe is misschien niet wat ik had verwacht, en ik zal misschien niet in staat zijn iedereen te helpen die ik wil helpen, maar het is en wordt een ongelooflijke super ervaring die ik nooit meer zal vergeten! Ik leer bijna elke minuut wel iets over mensen, culturen, Afrika, Kameroen, ontwikkelingshulp, enz. enz. enz.

Tot zover mijn verhalen van de eerste dagen, misschien een beetje lang maar ik heb beloofd jullie wat beter op de hoogte te houden van mijn belevenissen omdat dat in Duitsland nooit zo lukte. Het goede nieuws is dat ook dat we vandaag ook wireless internet krijg in onze bungalow (vraag niet hoe :S) en dus zal ik wat vaker online zijn dan in Duitsland :p Voor degene die me ook een keer echt willen spreken, ik heb nog steeds geen simkaart (First thing to do tomorrow) maar ik heb wel skype, een programma waarmee ik via internet gratis kan bellen met mensen die ook ‘skypen’. Heb je het nog niet, installeer het dan op je computer en wie weet spreken we elkaar snel. Anders ontvang ik graag jullie emails, berichtjes of wat dan ook. (oja, post komt nauwelijks aan hier, dus misschien niet zo handig iets te sturen)

Heel veel liefs uit het prachtige Afrika,
Karlijn