Opzoek naar een aap...

Buéa – Kameroen, 26 april 2010

Hallo daar!

Het is alweer een tijdje geleden, maar hier ben ik dan weer vanuit het nog altijd warme Kameroen. Helaas is er geen internet meer vanaf ‘thuis’, en dus geen foto’s bij dit verhaal…hopelijk wordt het draadloos netwerk deze week vervangen en dan komen uiteraard de foto’s er aan. Over vorige (zeg maar 2 weken geleden) week eigenlijk niet zoveel te vertellen, gewoon gewerkt en ook weer begonnen in de schooltuin, waar we eindelijk hebben geplant en waar we hopelijk voor de graduation ceremony weer kunnen oogsten, en het geoogste laten verkopen door de kinderen. Op donderdagavond (15 april), nog wel gezellig een avondje gepoold, Nederland vs. Kameroen. De uiteindelijke winnaar was voor niemand echt duidelijk omdat er al vrij snel gemixte teams ontstonden, maar goed, het was een gezellig avondje! Vrijdag 16 april hadden we een dagje vrij genomen omdat we het weekend naar Korup National park gingen, een regenwoud in het westen van Kameroen tegen de Nigeriaanse grens aan.

Om half 10 hadden we afgesproken voor vertrek, en dus ging ik samen met Kirsty, Marleen, Simone, Nikki, David en Susy op pad. Bij mile 17 aangekomen werd er uiteraard weer aardig heen en weer geschreeuwd van waar we heen moesten, tot het aan je tas trekken, het hoort er hier allemaal bij. Toen we een busje hadden gevonden dat ons voor een goede prijs naar Kumba wilde rijden, konden, tussen alle bijna vechtende en scheldende taxichauffeurs, onze spulletjes het dak op. Omdat de andere taxichauffeurs vonden dat onze man had voorgedrongen, haalden ze de bus ondertussen even van de handrem, maar na een spectaculaire actie van de chauffeur stondtie weer stil en zijn we snel de bus ingesprongen en weggereden. Wat een gedoe zeg! Onderweg uiteraard lekker vaak gestopt om meer mensen in/uit te laten, en na een goed anderhalfuur in Kumba aangekomen. We hadden van tevoren een auto besteld voor de weg van Kumba naar Mudemba, maar aangekomen op de parkeerplaats in Kumba werd het weer chaos, 7 white man is natuurlijk ook wel een hele kolonie dus dat zal het probleem wel zijn geweest. Een man claimde degene te zijn die ons zou ophalen, maar omdat we het niet helemaal vertrouwde hebben we ter controle het nummer maar even gebeld van onze taxichauffeur. Omdat de telefoon van de betreffende man niet overging toch maar netjes gewacht…uiteindelijk werden we gebeld door de man waarmee we hadden afgesproken, dat de man die zei dat hij ons zou brengen, ook daadwerkelijk de man was. Wij ons met z’n 7en (8 inclusief hemzelf) in zijn auto gepropt, klaar voor vertrek. Helaas waren ook hier wat jaloerse taxi-chauffeurs en dus konden we niet vertrekken voordat we 1000 Franc hadden betaald…om van het gezeur af te zijn, dat ook maar gedaan en eindelijk vertrokken.

Dat de weg naar Mudemba slecht was, hadden we al gehoord…maar dat het zo slecht zou zijn! Met één tussenstop dik 4 uur hobbel de bobbel over een ‘weg’ gegaan en gegleden (op sommige stukken was het een modderpoel), helemaal opgepropt met 4 mensen voorin en 4 mensen achterin (alles is mogelijk), maar gelukkig veilig aangekomen op onze bestemming. In het toeristen office van Korup werden we hartelijk ontvangen door de chief die ons het een en ander vertelde over het park, daarna besloten om te gaan voor een 2-daagse tour met overnachting in het park. Vervolgens het een en ander aan afspraken gemaakt voor vertrek en daarna per motor richting ons heerlijke hotel gegaan. De manager was ontzettend gastvrij en we kregen allemaal een mooie kamer voor slechts 5000 Franc (€7,50) per nacht :D Wat een feest, een kamer met ventilator en eigen badkamer! (met stromend water) Omdat we allemaal behoorlijk gesloopt waren had niemand echt meer zo’n zin om ergens te gaan eten, maar toen we dat tegen de manager vertelde moest hij ons helaas teleurstellen met de mededeling dat hun kok al naar huis was. Gelukkig bood hij aan om voor ons eten te halen zodat we het in het restaurant konden opeten, dus onder het genot van een heeerlijk koud (dat is hier best uniek) drankje, lekkere vis gegeten, en na een stromende douche ons bedje ingekropen.

De volgende morgen zouden we rond 8 uur vertrekken, en inderdaad, om 8 uur stond onze taxi klaar. We gingen eerst met z’n allen naar het kantoor om daar ook onze gids en 3 porters te ontmoeten. Uiteraard ging alles op een slakkentempo, moest er nog het een en ander betaald worden, maar na een tijdje te hebben gewacht vertrok de eerste auto dan eindelijk richting de ingang van het park. Een prachtige rit van een klein halfuur later (met weer 8 man in de auto), kwamen we bij de ingang aan, waar het al behoorlijk warm was moet ik zeggen! Na heel wat wachten, en wachten, en wachten…kwam ook de rest van de groep aan, en na het verdelen van de spullen gingen we dan eindelijk op pad. Om het park te bereiken moet je over een soort jurrasicparc-achtige hang-touwbrug, die boven een snelstromende rivier hangt. Meteen een spectaculaire start dus! Toen iedereen veilig en wel aan de overkant was, begon onze toch naar Ringo Camp, waar we de nacht zouden doorbrengen. Het park zelf is een van de oudste regenwouden ter wereld, dus sommige bomen waren echt kolossaal, supermooi! Binnen 5 minuten na vertrek was iedereen wel helemaal doorweekt (alsof je met je kleren aan onder de douche hebt gestaan), niet zozeer omdat het daadwerkelijk regende (best logisch voor een regenwoud), maar omdat het ontzettend vochtig en heet was! Je zweette je dus helemaal kapot! Onderweg naar het kamp mooie bomen gezien, nog meer bomen, insecten, een paar bloemen, en ook vooral heel veel vogels gehoord (gezien, ho maar!), en verder stonden overal een soort van kunstwerkjes/paddenstoelen, door termieten gemaakt, hoe grappig! Onderweg ook nog een paar hele gladde bruggetjes, planken en boomstronken getrotseerd, want zoals je je wel voor kunt stellen was het pad niet geasfalteerd! Aangekomen bij Ringo kamp wilde we meteen weer weg, want bij de eerste stap die je op de open vlakte zette, had je meteen een zwerm van 20 bijen om je heen, die volgens de gids werden aangetrokken tot je zoute zweetgeur…ieuw! Het kamp zelf stelde niet veel voor omdat 2 jaar geleden een groep boze dorpsbewoners alle hutten had platgebrand, dit uit wraak voor een van de dorpsbewoners die was neergeschoten door de parkpolitie voor het doen van illegale dingen! Maar goed, er was wel een klein riviertje waar we met z’n allen zijn ingesprongen om af te koelen, én om de bijen van ons af te krijgen! Helaas mocht het bij mij en Susy niet baten, en werden we alsnog gestoken, AU! Na een heerlijke verfrissende duik en droge kleren, gingen we weer op pad voor een tripje naar Ringo rock, een rots uit lava die ergens midden in het regenwoud is neergestreken. Daar hadden we gelukkig iets minder last van bijen, helaas wel meer last van andere prikkenbeestjes, maar goed, dat hoort erbij zullen we maar zeggen…Onderweg nog een paar keer gestopt omdat de gids dacht dat we apen hoorde, op de terugweg naar het kamp zelfs nog een stukje van het pad afgegaan omdat zelfs wij de apen hoorde…maar helaas, niets gezien! Morgen beter dachten we nog ;-) Omdat we wat tijd hadden gerekt op Ringo rock, kwamen we tegen zonsondergang weer aan op het kamp en dat betekende dat het voor de bijen bedtijd was. Wat een verademing, want ik werd echt knettergek van een zwerm bijen die maar om je heen blijven brommen… Na weer een verfrissende duik in het beekje was het ondertussen bijna donker en hebben Nikki en ik heerlijke spaghetti gekookt voor de rest, en na een dagje lopen ging dat er bij iedereen wel in! Daarna nog een beetje bij het kampvuurtje gehangen, om vervolgens lekker ons tentje in te kruipen.

Na een kort nachtje met heel veel draaien, zweten, rare geluiden, en ellebogen in je zij, werden we gewekt door het gebrom van…de bijen! Jawel, zo rond een uurtje of 5 waren ze weer klaarwakker, en wij dus ook! Toen iedereen helemaal aangekleed was, opgeruimd had, en had ontbeten (en dat alles in de tent), zijn we de tent uitgevlogen en wilde we het liefst meteen weg. Helaas moesten we nog even op de gids, de porters en weet ik veel wat wachten, maar ons geduld werd beloond en we konden uiteindelijk nog best op tijd op pad. Onderweg weer vooral veel dezelfde dingen gezien en gehoord, maar apen ho maar! Wel nog een paar keer gestopt en gekeken of we iets zagen, maar buiten dat we wat apen hebben gehoord, hebben we ze niet gezien! Wel nog gestopt bij een vleermuizengrot waar we de vleermuizen konden zien hangen (en vliegen), en ook nog een hele kleine Kameleon gezien (te klein voor een foto), trouwens onderweg ook wel heel veel mooie vlinders gezien, maar probeer die maar eens op de foto te zetten…Iedereen was best een beetje teleurgesteld, en de vermoeidheid, de stank (van onszelf) en het vooruitzicht op een hobbeldebobbel terugreis deed daar niet veel goeds aan. Maar in het hotel aangekomen, en na een heerlijke douche + een paar uurtjes slaap, weer gezellig met z’n allen getafeld en daarna nog genoten van wat drankjes onder de partytent, voordat iedereen helemaal uitgeput z’n bedje inkroop. De volgende morgen waren Nikky en Susy niet lekker, maar toch zijn we op tijd vertrokken aangezien we nog een lange dag voor de boeg hadden. Gelukkig verliep de terugreis allemaal was sneller en kwamen we tegen het eind van de middag in Buéa aan. Daar nog even wat spullen bij de naaister opgehaald, onze was weggebracht en een visje gegeten. Tijdens het eten nog even nagepraat over het weekend, en na een biertje of wat, tot de conclusie gekomen dat het ook heel goed de porters hadden kunnen zijn, die de apengeluiden maakten, en die ons lieten geloven dat er ook werkelijk apen in de buurt waren ;-) maar goed, dat is iets dat we nooit zullen weten (tenzij we op bananensplit TV komen ofzo)

De rest van afgelopen week vooral bezig geweest met dingen doen voor school en het renovatie project dat als het goed is komende week van start gaat (eerst zien dan geloven, maar het geld is er). Op woensdag nog even bij het weeshuis op bezoek geweest en daarna bezoek gehad van een vriend van Kristel die in kunst handelt. Uiteraard had iedereen weer veelste veel gekocht en om dat te vieren zijn we met het hele zooitje wat gaan drinken. Heel veel dansjes, drankjes en ook regen later, door de stromende giet naar huis gerend en de volgende morgen (met of zonder kater) eerst een beetje uitgeslapen. Het was vandaag Kirsty’s verjaardag dus voor de avond hadden we een dinertje bij het Kapitol hotel op de planning staan. Ik had ’s morgens nog een heel interessant gesprek bij een van de organisaties dus al met al een leuke dag, want ook het etentje was heerlijk en gezellig! Op zaterdag zijn we met z’n allen richting Limbé gegaan, om daar het Wildlife center te bezoeken, en daar vooral heel veel apen gezien, waarvan we hadden gehoopt ze te zien in Korup, in kooitjes. Na een rondje door het park te hebben gedaan met de motortaxi naar een eettentje gereden om daar voor nog geen 2 euro echt Kameroens te eten en wat te drinken, Rice and Beans, Jammie! Vervolgens richting het strand gegaan om daar een heerlijke middag in de zon te liggen bakken en lekker te zwemmen/surfen, wat een leventje! En raad eens, zelfs ik word bruin in Kameroen! (oja en met mijn nieuwe haren, zie foto als er ooit internet is, lijkt het al bijna of ik hier geboren ben ;-))

Zondag, (gisteren dus) had ik een afspraak staan met een organisatie die zich bezig houdt met de opvang van straatkinderen, gehandicapten kinderen en weeskinderen. Ik had me voorbereid op een gezellig middagje kleuren en spelletjes doen, maar toen we aankwamen (Marleen was gelukkig mee) na een ritje van zo’n 15 minuten op de motor (heeerlijk), werden we in een kantoortje gezet samen met de spirituele leider (een pastoor) van de organisatie. Na een gezellig praatje kwam het onderwerp al vrij snel op het geloof, en wat eerst een leuk gesprek leek, veranderde in een conversatie waarin vooral mij werd opgelegd te gaan geloven in God. Omdat ik niemand wilde beledigen heb ik me vooral maar stil gehouden, maar je kunt je misschien voorstellen dat ik diep van binnen langzaam begon te koken. Zoals ik misschien wel eerder heb geschreven, heb ik zelf geen geloof. Buiten dat ik geloof in het goede van de mens, is voor mij niet één God die alles gecreëerd heeft. Wel ben ik altijd geïnteresseerd in het waarom mensen geloven, en ook vooral heel nieuwsgierig naar wat het geloof voor mensen precies inhoudt en daarom vind ik het ook interessant om verschillende kerken te bezoeken hier in Kameroen, en ook de mening van mensen van hier te horen over hun geloof. Naar mijn idee, moet iedereen het recht hebben op te geloven wat hij of zij wil, maar als iemand niet gelooft om welke reden dan ook, dan moet je dat ook kunnen respecteren. Zoals gezegd geloof ik in opportunisme (als dat een geloof is), mensen zijn in het algemeen goede wezens, en in iedereen zit, ook al laat niet iedereen dat zien, wat goeds. En als je wat goeds doet voor een ander, komt het vroeg of laat ook weer goed naar je terug…Maar daar dacht deze meneer dus anders over, ik moest een keuze maken, tussen de duivel en tussen God…Gelukkig kon ik het een beetje in het midden laten, en toen we dan ook eindelijk opgehaald werden, kon ik weer tot bedaren komen, want ik voelde me alles behalve op mijn gemak in die ruimte.

Toen we binnenkwamen in de hal waar alle kids en ook veel ouderen zaten, begonnen de kinderen een welkomslied te zingen en daar werd ik meteen door geraakt, maar goed, even slikken en daarna op onze plekken gaan zitten, die uiteraard vooraan waren. Wat bleek, er was een heel programma voor de middag. Na een welkomstlied, kwam het volkslied weer voorbij, en vervolgens een openingsgebed door dezelfde meneer, die daarna een hele speech hield over de waarde van het geloof (ik heb hem geen seconde aangekeken gedurende zijn praatje). Daarna was het woord aan de president van de organisatie, en daarna was het woord aan mij…Juist ja, onvoorbereid toch een paar woorden gezegd, en daarna gezegd dat ik niets voorbereid had behalve een spelletje voor de kinderen, dus dat ik hoopte dat we naar nog tijd voor hadden. Vervolgens moesten er nog meer mensen praten, werden we weer welkom geheten door iedereen, en was er nog een fotomoment, eerst met alle kids, daarna met alle volwassenen. Toen dat alles achter de rug was, hadden we dan eindelijk even tijd voor de kinderen. We hebben iedereen blaadjes en potloden uitgedeeld, en ze iets laten tegen wat typisch Kameroens is. Ondertussen nog een snoepje rondgedeeld en zelfs nog wat stickers (dankje tante Inkie) en de kids waren absoluut in de zevende hemel! Zo heerlijk om ze zien te genieten van zo iets simpels. Na kort met wat van de kinderen gepraat te hebben was het alweer tijd voor het volgende onderdeel, waarin er van mij een praatje werd verwacht voor de groep gehandicapten ouderen die ook op de meeting aanwezig waren. Na een paar woorden, vooral naar hun verhalen geluisterd en daarna met wat tips gekomen…Ik zou ze ontzettend graag willen helpen, maar je kan simpelweg niet iedereen helpen hier! Na deze korte meeting weer op naar de volgende, met het board van de organisatie, en wat bleek, ik was daar en passant ook maar even lid van gemaakt! Heb het maar beschouwd als een eer, maar diep van binnen stond het me een beetje tegen. Mensen in Kameroen kunnen echt ontzettend claimen, je geeft ze een vinger en ze nemen je hand. De komende tijd hier heb ik genoeg te doen, en de tijd die ik deze dag heb vrijgemaakt voor de kinderen, was absoluut van harte…maar als dan blijkt dat er torenhoge verwachtingen op mij gelegd worden, en ik in de rol van verlosser geduwd word, ben ik er best snel weer klaar mee…Hoe graag ik die arme kids ook zou willen helpen! Ook hier dus maar wat tips gegeven en daarna eindelijk richting huis gegaan, uitwaaiend op de motor (en dat hadden we echt even nodig).

Toen Marleen en ik helemaal uitgehongerd weer thuiskwamen, zijn we aangevallen op al onze fruitjes die we onderweg op de markt hadden gescoord! En dan geniet je toch weer zo van het land…Kameroen is ontzettend rijk! Niet met geld maar met bronnen…ze beschikken over alles in dit land. Olie, fruitplantages, groenteplantages, en dan te bedenken dat bijna niemand weet dat Kameroen een best grote handelspartner is van Nederland, maar goed dat even terzijde. Omdat het vandaag een gedenkdag/feestdag was in Australië en Nieuw-Zeeland, ANZAC dag om precies te zijn…een dag waarop de strijdkrachten van de beide landen herdacht wordt en ook het huidige leger gesteund wordt op hun missies. Omdat bij de traditie ook een spel hoort, had Kristy het buiten helemaal versierd, en gewapend met onze ANZAC-ribbon (een speldje met geel/groen) en een flinke voorraad bier, gingen we dan ook het spel spelen, two-up. Er was een speelveld gemarkeerd met een touw op de grond, en er was een stuk hout waarmee je moest gooien (de flipper) op het stuk hout lagen twee muntjes. De tosser gooide na 3 swings de muntjes in de lucht en ze vielen dan of allebei op kop, of allebei op munt, of 1 kop en 1 munt. Voordat de flipper ging gooien nam je geld (welk bedrag je zelf wilde) en hield je dat of op je voorhoofd (head) of op je kont (tail)…daarna zocht je iemand die hetzelfde bedrag op de andere plaats hield dan jij het had, en met die persoon had je dus een weddenschap. Werd het dubbel munt dan had degene die tail had gegokt, gewonnen, 2x kop was natuurlijk voor head, en bij half om half moest er opnieuw gegooid worden. Let wel op, de tosser ging alleen gooien als er genoeg aanmoediging was uit het publiek en gooide hij 3x 1kop en 1munt dan moest de volgende persoon gooien. Dus daar stonden we dan, luid schreeuwend onder het genot van een biertje op onze veranda. Gedurende de avond hadden we veel wisselend publiek, maar belangrijker, vooral heel veel lol! Wat een belevenis…Toch wel ontzettend leuk om met zoveel culturen bij elkaar te wonen, en dus ook van elkaar te leren! Uiteraard komt koningendag eraan, dus onze huisgenootjes kunnen zich vast voorbereiden op spijkerpoepen, zaklopen en vooral heel veel oranje ;-)

Afgelopen week was voor iedereen pittig, voor mij dus ook. Bijna elke dag lag de stroom er voor een paar uur uit, en zoals gezegd is er geen internet meer in ons huis, wat best lastig is als je een scriptie moet schrijven. Ook het water komt steeds minder, waardoor we af en toe niet eens meer water hebben om de wc door te spoelen…Bah! Tja, het leven in een derde wereld land is niet makkelijk, maar als je dan ook nog iets wil bereiken, wordt het er niet makkelijker op. Enthousiasme is lastig te behouden, als je van de ene teleurstelling naar de andere gaat. Afspraken die niet doorgaan, mensen die niet willen samenwerken om hetzelfde doel te bereiken, ziek zijn, verkeerde informatie krijgen! Wat dat betreft is het leven in Europa maar een eitje (niet voor iedereen natuurlijk). En toch…ondanks deze en vele andere tegenslagen, had ik deze ervaring voor geen goud willen missen. Vaak lig ik ’s avonds in mijn bed nog even na te denken over wat ik allemaal heb gedaan en meegemaakt die dag, en dan besef ik me eigenlijk pas, hoe bijzonder sommige dingen zijn. Ik ben nooit iemand geweest met heimwee, maar soms ben ik het hier even goed zat en wil ik het liefst meteen naar huis! Maar ook dan is er altijd wel weer iemand die me zegt dat ik deze kans maar 1 keer heb gekregen, en ik er vast ontzettend spijt van krijg als ik eerder terug kom. En dan kan ik ook niet anders dan diegene gelijk geven, en na een goede nacht slaap ziet alles er zowiso weer anders uit.

Mijn ervaringen hier zijn onvergetelijk, onbeschrijfelijk, en het liefst zou ik iedereen die mijn verhalen leest (dat zijn toch best veel mensen ;-)), een paar daagjes op bezoek hebben in Kameroen! Gewoon om de sfeer te proeven, te ruiken, om de mensen te ontmoeten, het land te zien..want ook al zijn mijn verhalen heel uitgebreid en soms een beetje té lang, het leven en werken in een derde wereld land, is niet op papier of foto’s te omvatten.

Ik ben hier nog 52 dagen, dus wie er tijd, zin en geld heeft, je bent meer dan welkom ;-)

Geniet van het begin van de lente, en alvast een fijne koninginnendag en meivakantie!
Liefs Karlijn