Nog meer eerste indrukken...

Buéa – Kameroen, vrijdag 5 februari 2010

Oké, eindelijk even internet. Maar wel tijdens het avondeten dus niet zo sociaal :P Maar hierbij mijn eerste verhalen (ik hoop dat ik zo nog foto’s kan plaatsen) Mijn verhalen van vandaag, morgen etc. komen zo snel als mogelijk!

Dikke kus, Karlijn


Buéa – Kameroen, donderdag 4 februari 2010

Donderdag 4 februari 2010

Oké, een nieuwe dag en toch nog steeds geen internet. Daarom maar besloten om toch een verhaaltje te typen en ik hoop dat ik vanavond allebei de verhalen op mijn website kan zetten. Maar, dat heb ik al geleerd, Afrika is Afrika, dus morgen kan ook volgende week zijn ;-) We shall see!

Gisteravond ‘bezoek’ gehad van een Canadese vrijwilliger Cameron (hij liep toevallig langs, en tja een ‘white man’ spreek je automatisch aan :P). Hij werkte eerst voor UAC maar nu voor een andere organisatie op een school voor dove kinderen. Heel indrukwekkende verhalen en als we tijd hebben gaan we een keer kijken. Hij is voor de 2e keer in Kameroen en woont hier alweer een tijdje dus weet heel veel, daarom kregen we een soort van zelfgemaakte kaart van de omgeving zodat we ons een beetje kunnen oriënteren. De dorpjes hier hebben namen die echt niet uit te spreken zijn, laat staan te herinneren. Ook hebben we zaterdag afgesproken om met hem te gaan kijken/helpen in een weeshuis in Buéa. We waren er gisteren al langs gereden en het wordt gerund door een Nederlandse vrouw die ik hoop nog een keer te ontmoeten, want ze is nu tijdelijk in Nederland. Ook wil hij graag nog een keer ‘Mount Cameroon’ beklimmen, en daar zijn wij ook wel in geïnteresseerd, dus wie weet! Verder kwamen er ’s avonds nog twee ‘white man’ langs, vriendinnen van Vanesse (onze huisgenoot). Een Australische, Fiona, en een Ierse, Clea. Ze werken allebei voor andere vrijwilligersorganisaties en het was erg leuk om wat verhalen van hun te horen, want ze wonen hier allebei al een paar maanden. Na een gezellige avond ben ik lekker naar bed gegaan en als een blok in slaap gevallen onder mijn eigen, nieuwe comfortabele klamboe. Doordat de klamboe geïmpregneerd is lopen er geen kakkerlakken meer op, en mijn twee kamergenootjes (2 gekko’s) eten de vliegende beestjes op, dus helemaal super! Ik werd rond 6 uur heerlijk uitgerust wakker van stromend water. We hadden de kraan open laten staan en om 6 uur was er dus weer druk op de leidingen en dus stromend water. Toch maar besloten om nog even verder te slapen en me daarna primitief te ‘douchen’ en ik moet zeggen ik ben er al aardig aan gewend.

Tijdens het ontbijt dat bestond uit brood (ze hebben echt heerlijk witbrood, zacht zoetig) met chocopasta of weer die rare jam :P en een kop thee/koffie stond de tv aan. Toen ik vroeg wat er op tv was bleek het een dvd van de begrafenis te zijn van het neefje van Mr. Orock. Hij is een paar weken geleden doodgeschoten in deze stad, door dieven zoals ze hier zeggen. Heel Buéa was ‘shocked’ omdat het normaal een hele veilige stad is. Toch laat ik me hierdoor niet afschrikken, we gaan gewoon niet alleen over straat na een uurtje of 21:00 :) Maar goed, dus best bizar om dat tijdens je ontbijt zo te zien. Dan merk je echt goed het verschil in cultuur. Na het eten heeft Barclay een simkaart voor ons geregeld en ik heb dus ook een telefoonnummer hier waarop jullie me altijd kunnen bellen/smsen. Ik moet er wel bij vermelden dat de verbinding als je belt vrij slecht is, dus skypen of msnnen is misschien een beter idee, als ik dan eindelijk mijn internet heb natuurlijk ;-) We moesten de simkaart laten registeren bij het hoofdkantoor van de mobiele netwerk provider en dat was ‘down the hill’. Om dat even uit te leggen, Buéa ligt op ongeveer 1500 meter hoogte (dat zeggen ze hier tenminste) en als je naar beneden gaat ga je richting Douala, ga je omhoog dan ga je richting Mount Cameroon. ‘Up the hill’ liggen ook de dorpjes waar UAC projecten heeft. Maar goed, om naar het hoofdkantoor te komen hebben we gebruik gemaakt van het favoriete vervoersmiddel van de mensen hier (op lopen na dan) de taxi! De taxi’s hier zijn hele oude vage, en meestal gele/witte auto’s vol met stickers. Je stopt een taxi door met je hand aan te geven hoeveel mensen er mee moeten rijden, en als een taxi nog plek heeft dan kan je mee. Het is dus niet zo dat je alleen, of met de personen met wie je bent in de taxi zit. Je zit met heel Kameroen in de taxi! In een gemiddelde taxi (ongeveer zo’n auto als de colt van m’n mams maar dan 5-deurs) gaan zo’n 6 mensen. 2 voorin en 4 achterin. Een ritje in de stad kost zo’n 100 CFA per persoon (15 cent) en is echt ontzettend handig want er rijden bijna alleen maar taxi’s op straat. Maar goed, na bij een hele gezellige vrouw (niet) alles geregeld te hebben zijn we lopend naar de middelbare school gegaan in Buéa. Deze school is van de regering en is één van de grootste en eerste middelbare scholen in Kameroen. Ze denken hier dat er ongeveer 2000 leerlingen zijn (kan je nagaan). Komende dinsdag (de 11e) is in Kameroen de dag van de jeugd en daarom zijn er deze week veel activiteiten met verschillende scholen bij elkaar. Vandaag hadden de ‘primary school student’, dus basisschoolleerlingen van ongeveer 5 tot 10 jaar oud een zangwedstrijd. Voor een tweekoppige jury deden groepjes leerlingen van de verschillende scholen een kort optreden waarbij er gezongen werd, en meestal ook gedanst! De show begon ontzettend laat want er waren nog veel scholen niet, maar het lange wachten was absoluut de moeite waard. De kids waren vaak heel mooi aangekleed en hadden echt goed geoefend, echt onwijs leuk om te zien! Je zag wel heel goed het verschil tussen kinderen van de regeringsschool en van de ‘prive’ scholen, want, al moet een uniform voor gelijkheid zorgen, het verschil in uniforms kan wel heel groot zijn. Tijdens het optreden van de groepjes waren helaas de andere kinderen niet stil, maar wat wil je met 80 kids en 2 leraren. Het is volgens ook de cultuur die maakt dat het hier gewoon een beetje loopt zoals het loopt. Wat wel even schrikken was, was toen een hele grote groep kids naar buiten werden gestuurd omdat ze teveel herrie en onrust veroorzaakte terwijl ze niet eens meededen met de wedstrijd. Natuurlijk waren deze kinderen heel nieuwsgierig naar wat er allemaal te doen was en dus wilden ze niet weg. Dat werd door sommige ‘leraren’ opgelost met een stok/tak/liniaal, waarmee de kinderen gewoon letterlijk naar buiten werden geslagen. Niet dat ze tot bloedens toe in elkaar werden geslagen, maar er werden flinke tikken op de schouders of billen uitgedeeld om ze naar buiten te drijven, bizar! Maëlle kon zich hier aardig over opwonden en vooral over het feit dat ook de leraren gewoon zaten te praten tijdens de optredens. Ikzelf zie het meer als een cultuurverschil, of er hoeft niet altijd naar een ander geluisterd te worden, of misschien is het wel onmacht omdat de kinderen niet echt luisteren naar de leraren. Het was in ieder geval een bijzondere ervaring. Ik vind het onacceptabel, en ik zou zelf de kinderen niet op zo’n manier behandelen, maar ik ben ook niet hierheen gekomen om dit te veranderen. Het is ook hun cultuur waarin vrouwen worden geslagen door mannen en ook dat moet geaccepteerd worden. Ik zelf doe er niet aan mee, zal het voor mezelf niet accepteren, maar probeer deze manier van leven wel te respecteren want dat is de enige manier om er mee om te gaan. Maar goed, na heel wat gezang over geloof, Kameroen en de maatschappelijke problemen (hiv etc. ) nieuwe indrukken en ook nog mooi gedans, was het voor ons tijd om terug te gaan voor onze lunch. Die bestond vandaag uit bruine bonen, rode saus met groentes en een halve vis (met graat, vel etc. er nog aan :S) en een lokale fruitsoort die het meest smaakt als een banaan. Weer even wennen, om het maar zo te zeggen! Maar ik heb me er weer dapper doorheen geslagen, en ik denk dat ik over een paar dagen gewoon alles eet wat ik voorgeschoteld krijg :p Als toetje hadden we een banaan, die groeien hier tenslotte overal. Na het middageten hadden we even een break waarin ik even een middagdutje heb gedaan, tenminste geprobeerd. Vlak naast ons huis, oefende een fanfare voor de parade van dinsdag a.s., daarbij zijn ook allemaal bekende mensen aanwezig en wij gaan daar kijken :D Maar goed, vandaag hielden ze me even uit me middagdutje dus heb ik lekker wat tijdschriften gelezen. Na de break werden we opgehaald door Lawrence om mee te gaan met de ‘school on wheels’, de bus die elke dag een ander dorpje bezoekt voor 2 uur lang, om daar wat bijles te geven aan de kinderen die dat willen. Natuurlijk vertrokken we rond een uurtje of kwart over 4 en bij aankomst waren er al een paar kids (stuk of 10). We verdeelden de kinderen per klas(groep) en we waren met vier vrijwilligers, dus we kregen allemaal zo’n 3. Ik had klas 2, kinderen van ongeveer 5 á 6 jaar, en het verschil tussen het meisje dat op een ‘prive’ school zat, en de jongen die op een regeringsschool zat, was enorm. Het meisje kon al sommen maken met plus-, min- en simpele keersommen, het jongetje kon de cijfers van 1 tot 10 nog niet eens allemaal herkennen. Maar goed, aan de slag gegaan zoals ik denk dat ze er wat van konden leren. Het meisje wat sommen gegeven en vervolgens alle cijfers van 1 tot 100 laten opschrijven. Dat kon ze goed, dus daarna een boot laten tekenen (stond een plaatje van op hun schrift) en de dingen die je zag in de tekening erbij geschreven, gespeld en na laten schrijven. Het jongetje heb ik eerst de cijfers van 1 tot 10 laten herhalen, schrijven en daarna geprobeerd met behulp van getekende appels een som te laten maken. Maar ik kwam er al snel achter dat veel te hoog gegrepen was want hij schreef de cijfers over en hij tekende z’n hele blaadje vol met appels. Daarna hebben we een olifant getekend en vervolgens heb ik het alfabet met hem geoefend, schrijven en uitspraak. Best lastig in het Engels want soms weet ik ook even een woord niet. Ook de uitspraak van de mensen hier in het Engels is heel anders, ik moet vaak heel goed luisteren om te verstaan wat kinderen zeggen. Maar dat is volgens mij ook wederzijds, want pidgin Engels (soort straattaal) is hier zeer gebruikelijk maar erg lastig te leren. Ik ken het woord chop (tsjop) nu, dat is eten, en chopiechopie (tsjopietsjopie) zeg je tegen een kind als het om op te eten is ofzo…Maar goed, ik hoop dat ik nog wat bij kan leren. Frans wordt niet heel veel gesproken hier, maar ik merk wel dat ik alweer aardig wat op heb gepakt. Ik versta vaak wel genoeg om de grote lijnen van het verhaal te snappen, alleen is antwoorden erg lastig. Maar ook dat valt te leren! (Ik heb altijd m’n Franse boekje nog, Thanks to Steef, Juul, Linda en Bert :P) Na het lesgeven van 1,5 uur, hebben de kinderen nog een halfuurtje speeltijd en daarvoor wordt het één en ander aan speelgoed meegebracht. De meest kapotte voetballen, springtouwen enz. zijn voor de kinderen hier helemaal geweldig omdat ze vaak zelf geen speelgoed hebben. Op een van de scholen van UAC waren de jongens zelfs aan het voetballen met een steen. Spelen gaat hier trouwens aardig hardhandig, maar dat zijn ze ook gewend. Het is vallen, duwen, schoppen, slaan en daarna gewoon weer opstaan. Geen bloed is geen pijn! Dat zouden de kinderen op het MKT ook eens moeten leren :p Na school on wheels naar ons huis teruggegaan, beetje gerelaxed en daarna gegeten. Brood met komkommer, tomaat en een soort waterige mayonaise, best goed te doen. Helaas nog steeds geen internet, maar de zoon van Mr. Orock gaat het morgen installeren (zegt ie) dus daar hopen we heel erg op. Na het eten kwam ook Simone aan, de Nederlandse vrijwilligster die voor 3 maanden zal blijven. Toch wel fijn om even Nederlands te praten en leuk dat er iemand is die ook jou cultuur begrijpt. Het wordt vast gezellig met z’n allen! Vandaag ook met het thuisfront gebeld, eerst belden ze via een speciaal nummer, die verbinding was zo slecht dat het niet echt fijn was. ’s Avonds nog een keer gebeld door de thuistelefoon, en dat was best goed te doen. Lekker even al mijn verhalen kunnen vertellen en vanaf morgen hoop ik dat ook met de rest te kunnen doen. Dus bij deze meteen, smsen kan altijd, bellen ook, maar de verbinding is echt slecht (veel vertraging en wegvallen) dus via internet is zeker weten beter…tenminste als ik internet heb dan ;-)

Ik hoop snel wat van jullie te horen en hoop dat jullie de verhalen niet te lang vinden. Het aantal verhalen zal heus wel afnemen als ik hier wat langer ben, maar nu is het fijn om alles een beetje van me af te schrijven :P Oja, en sorry voor de spelfouten maar het in bed typen en het de hele dag Engels praten, maakt het in Nederlands typen lastig :P

Heel veel liefs,
Karlijn

Mijn mobiele nummer hier: 0023776464886