Missie X-N

- Geef jezelf over aan je doel, met moed en durf, met hart en ziel -

Buéa – Kameroen, 10 juni 2010

Hallootjes!

Het is alweer een tijdje terug dat mijn laatste berichtje online kwam, dus daarom hoogtijd voor een nieuwe. Dit is trouwens een van mijn laatste berichtjes uit Kameroen, want vandaag over 1 week is het de dag om afscheid te nemen van dit geweldige land. Iedereen vraagt of ik weer zin heb om naar ‘huis’ te komen, maar mijn huis was de afgelopen 4,5 maand hier. Ondanks de dingen waar ik nooit aan zal wennen (kakkerlakken in je kamer bijvoorbeeld), zou ik best nog wel wat langer willen blijven. Helaas loopt mijn schoolleven gewoon door en met een beetje geluk gaat het afstuderen dit schooljaar ook nog gewoon gebeuren. Afgelopen week daar nog wel even flink over zitten stressen, want mijn eerste versie was goedgekeurd, maar alleen als ik wat aanpassingen zou doen. Die uiteraard doorgevoerd en deze maandag het hele zooitje ingeleverd…nu maar wachten op de uitslag (16 juni) en op mijn verdediging natuurlijk. Verder nog de nodige verslagen die klaar moeten, maar zoals op z’n Karlijns, gaat dat (op het laatste moment) vast wel helemaal goed komen. Voor diegene die aan hadden gegeven mijn scriptie wel te willen lezen, ik ga hem rondsturen zodra ik er helemaal klaar mee ben, en zodra die dus helemaal perfect is ;-) Pfoe, en nu even bedenken wat ik verder de afgelopen tijd allemaal heb gedaan. Veel! Dat in ieder geval. Maar het hoogtepunt van mijn afgelopen paar weken is toch wel mijn Missie X-N. Jawel, na veel wikken en wegen (tijdsnood, geldnood) besloten Kirsty en ik op het laatste moment toch met z’n 2en naar het Extreme Noorden af te reizen voor een onvergetelijke ervaring, dus daarover ook het grootste deel van dit verhaal.

Voor en na ons avontuur de nodige feestjes gehad, afstuderen van een van onze gastgezin meiden, een cultureel event met heel veel dansen en muziek, maar natuurlijk ook gewoon het gezellig terrasje doen met mijn huisgenootjes en andere vrienden, het uit eten in chique hotels, en het zwemmen in het zwembad of op het strand liggen bakken. De school is inmiddels afgelopen, de rapporten zijn uitgedeeld en de graduation voor de nursery (peuterschool) is ook al achter de rug. Alleen mijn klasje, klas 6 is nog druk bezig met examens en op de dag van mijn vertrek, de 17e is hun afstudeerceremonie. Wel stil hoor op school, maar voor al het werk dat er staat te gebeuren is dat misschien wel handiger. Waar het werk voor mijn projecten een paar weken geleden als een speer ging, gaat het helaas nu niet zo snel vooruit, misschien hebben ze me te lang moeten missen toen ik op ‘vakantie’ was. De missie voor komende week is dan ook om er even flink de vaart in te zetten, zodat ik met een gerust hart (en het idee dat het ooit af komt) naar huis kan. Inmiddels is de sponsorloop van de Montessori-school ook geweest en ik ben wel heel trots op mijn oude basisschooltje dat ze mijn projecten hier op die manier kunnen en willen ondersteunen en wie weet raken op deze manier de, in vergelijking met hier, ‘verwende Nederlandse kinderen’ geïnteresseerd in Afrika en zoeken ze later misschien wel hetzelfde avontuur op als ik! Over kinderen gesproken, gisteren afscheid genomen van de schatten van het weeshuis die ik oprecht ga missen! Omdat de meeste voor de vakantie bij een van hun familieleden verblijven, namen we gisteren op Arno’s verjaardag (mijn schatke van het weeshuis) afscheid! Arno wilde op het laatste moment eigenlijk toch wel met mij mee naar Nederland, maar hij wilde Kristel, de andere kids, Boefie de hond en de rest van Kameroen toch ook weer niet missen, de schat! Maar goed, dan nu onze reis…

Op de dag van Marleen’s vertrek stonden we eigenlijk even te geinen over de eventuele mogelijkheid om naar het noorden te vliegen (1 uur vliegen vanaf Douala) in plaats van met het openbaar vervoer te reizen (2 dagen reizen), en voordat we het wisten, zaten we nog op Marleens afscheid, en zo zaten we ’s nachts op het vliegveld met onze koffers en al. Na een heel gedoe om de juiste info te krijgen, bleek dat er de volgende morgen vroeg een vlucht naar Maroua zou gaan en dat een ticket nog best betaalbaar was ook, en dus maar besloten om een nachtje op het vliegveld te wachten. We konden namelijk niet boeken voor 6 uur ’s ochtends, omdat er nog niemand was. Missie X-N (eXtreme Nord) was nu officieel van start. Na een heel kort nachtje hangen op het vliegveld (lees geen oog dichtgedaan) konden we onze ticket kopen. Bij de balie bleek ineens dat het ons ontzettend veel meer geld ging kosten, en dat werd dus veelste gek. En daar stonden weg dan, gebroken, bepakt en bezakt en flink teleurgesteld. Na een kleine afweging toch maar besloten om in ieder geval naar Yaounde (de hoofdstad van Kameroen) te reizen, en dan daarna wel weer verder te zien, we waren tenslotte allebei erg moe... Na een reis van 5 uur met de bus in Yaoundé aangekomen en eigenlijk vrijwel meteen besloten toch maar naar het noorden te gaan, we waren nu toch al onderweg! Omdat we zo vroeg waren onze treinkaartjes gereserveerd en daarna een taxi naar het Hilton hotel gepakt :P Kirsty heeft bekenden binnen de Hilton-branche, dus we gingen even kijken wat er zoal mogelijk was voor relaties, lekker decadent ;-) Uiteindelijk met een beetje korting de hele middag aan een heerlijk luxe zwembad gelegen, met cocktail, clubsandwich en wel. Even waanden we ons in een vakantie-wereldje maar de trein zou ook zo zonder ons vertrekken en dus moesten we weer op pad. Voordat we bij de trein waren natuurlijk weer het nodige geschreeuw; white-man, la blanche en naraza (allemaal woorden voor blanke) en getrek aan onze bagage door ‘porters’, mannen die je bagage dragen naar waar je maar moet zijn. Voor de trein hadden weg gelukkig een 1e klas slaapcoupe-ticket weten te bemachtigen, en in onze hut aangekomen bleek dat een goede keuze. Een stapelbed en zelfs een wasbak voor ons samen, in een afgesloten ruimte, wat een luxe! Onze klomp brak toen we stipt om 6 uur ’s avonds vertrokken en het avontuur pas echt begon.

Onderweg onszelf gedwongen om wakker te blijven tot het donker werd, zodat we iets meekregen van de reis en ook nog een hapje konden eten (roomservice ;-)). Bij elke stop ons weer verbaasd over de grote getale kinderen die rondom de trein vanalles proberen te verkopen aan de mensen in de trein, al stapt er verder niemand in of uit. Daarna te moe om nog 1 stap te verzetten, en dus ‘lekker’ in slaap gevallen. Voor mij weer een kort nachtje omdat het horten en stoten van de trein nou niet echt een heel relax effect was (we stopten bijna elk uur), maar toch wat uurtjes slaap gepakt. De volgende morgen na een ontbijtje op bed de spullen weer bij elkaar gezocht, en rond 10 uur kwamen we dan eindelijk aan in Garoua. Vanaf hier ruim 7 uur met de bus naar Maroua gerezen, wat voor de eerste dag/dagen onze eindbestemming was. Na een paar uur in de bus waren we het eigenlijk zat, maar met al zo’n lange reis achter de rug, kon dat laatste stukje er ook nog wel bij. Het landschap in het noorden is trouwens niet te vergelijken met het groene gebied rondom Buéa. In het noorden is het voornamelijk heel droog en heel kaal, maar dat schijnt ook zo te zijn omdat het regenseizoen daar nog niet begonnen was. Zo zijn we zelfs nog door droog-liggende rivierbeddingen gereden met de bus, omdat deze te groot was voor de bruggen die eroverheen liepen..(ben ik toch wel heel benieuwd hoe ze dat in het regenseizoen doen ;-)) Na de geweldige bustocht met maar 1 stop, aan het eind van de middag in ons hotel in Maroua ingecheckt, en na een hapje te hebben gegeten in een leuk restaurantje, moe maar voldaan in slaap gevallen. De volgende dag eerst uitgeslapen, de rest van onze ‘vakantie’ gepland, en daarna een bezoekje gebracht aan de markt in Maroua. Uiteraard de nodige souvenirs en andere dingen gekocht en na onze markttour weer uit eten geweest, ons voorbereid op de volgende dag en vanuit bed nog een filmpje gekeken. Het is in het noorden trouwens buiten een hele andere natuur, ook een ander klimaat. De temperaturen lagen dik boven de 40 graden en met een hele droge lucht was dat soms wel even afzien. Gelukkig had onze kamer airco dus na een heerlijke nacht slaap gingen we om 8 uur alweer fris en fruitig op pad. Met onze privé-auto met chauffeur Boba stond een 2-daagse safari naar het nationaal park ‘Waza’ en het meer van Maga op de planning. Na een goede paar uur rijden over slechte wegen, door de meest geweldige landschappen met onderweg zelfs dromedarissen en apen in het vizier, kwamen we aan bij Waza, waar we met een lokale gids meteen het park ingingen. Helaas is het noorden van Kameroen Franstalig (Kameroen is een 2-talig land) en dus was het, niet alleen in het park maar al de hele reis, soms best lastig om ons verstaanbaar te maken en ook de andere te verstaan. Maar met handen en voeten en een beetje Spaans/Frans kwamen we gelukkig een heel eind, waar zo’n jaar Spaans al niet goed voor is ;-) Vol spanning reden we het park in, en na een klein halfuurtje was het al raak, giraffen! De adrenaline stroomde door mijn bloed, wat een kick, giraffen in het wild :D We mochten de auto uit en dat lieten we ons natuurlijk geen 2 keer zeggen. Na een fotoshoot met de giraffen weer verder op pad gegaan om gedurende de dag van alles te zien. Gazelles, reeën, struisvogels, andere prachtige vogels, nog meer giraffen en zelfs hyena’s, wat een geweldig prachtige ervaring. Daarbij komt ook nog het landschap… dat vanaf nu absoluut 100% Afrika is voor mij. Helaas zelfs met onze turbo 4-wheel-drive niet het geluk gehad om olifanten te zien, maar wie weet ging dat de volgende dag nog lukken. Na een van de bijzonderste dagen uit mijn leven richting ons prachtig gelegen hotel gegaan, en met uitzicht op een oneindig landschap een hapje en drankje gedaan om daarna onder de wol te gaan. Helaas vonden allemaal kleine vliegende beestjes ons erg gezellig gezelschap, dus ’s nachts vrolijk doorgespeurd naar beestjes ;-)

De volgende morgen bijtijds weer opgestaan en op weg naar ons ontbijt, zaten er op een paar meter afstand ineens een paar apen naar ons te kijken, een beter begin van de dag kon bijna niet! Natuurlijk weer snel het park ingegaan opzoek naar de olifanten, en helaas weer geen geluk, maar wel weer alle andere dieren gezien, en ik ben nu officieel verliefd op giraffen! Wat een machtige, grote en mooie beesten zijn dat! Via de achteringang het park verlaten om door allemaal kleine dorpjes richting Maga-meer te gaan. Overal waar we trouwens langsreden werd druk gezwaaid en helaas ook gebedeld (voor pennen, snoepjes en noem maar op). De ontwikkeling in dit gebied van Kameroen heeft toch wel een beetje stilgestaan vergeleken bij de Buéa regio. Heel veel mensen verplaatsen zich of lopend, op ezels, of op motors, maar auto’s zie je hier nagenoeg niet. Een maf detail trouwens, we hebben echt ontzettend veel fietsen met ontzettend veel spullen erop gezien! En wat blijkt, de marktlui gaan op de fiets naar 1 van de buurlanden (Nigeria of Tsjaad) om daar inkopen te doen, en die doen ze niet te zuinig! Wij maar klagen als we 2 tassen boodschappen op de fiets moeten doen ;-) Aangekomen bij het meer in een bootje gesprongen onder begeleiding van 2 schattige ventjes, een stuurman en onze chauffeur met als doel…nijlpaarden spotten! Al na een paar minuten hadden we de eerste in ons vizier, wat een grote beesten! Gelukkig bleven we op veilige afstand, nijlpaarden schijnen niet de liefste dieren te zijn, maar toch dichtbij genoeg om de plaatjes voor eeuwig in ons geheugen de griffen. Toen de nijlpaarden weer verder gingen, meegekeken bij de grote hoeveelheid vissers op het meer en dat was toch ook wel een spektakel op zich. Buiten degene die ‘gewoon’ met hun hengeltje vanaf de kant staan te vissen, krioelt het op het meer van de vissersbootjes, uitgeholde boomstammen met soms wel 5 man erin. De netten worden uitgezet en daarna weer in een spiraalvorm binnengehaald, al zwemmend! Daardoor worden alle vissen naar het midden van het net gedreven, waarna ze (weer zwemmend) door de vissers een tikkie op hun kop krijgen en in de boot worden gegooid. Toch wel wat anders dan die vissersbootjes uit Nederland. In het meer werd er vooral gevist op Capitain en Baars, en wat een joekels hebben we gezien! Sommige van wel dik een meter lang…daar zou ik toch niet graag tussen zwemmen, om dan nog maar over de nijlpaarden te zwijgen, maar goed, het blijft tenslotte Kameroen ;-) Na het meer naar Mora gegaan om daar te overnachten en de volgende morgen de bergen in te gaan naar Odjilla. Hier woont de chef met zijn 50 vrouwen, ontelbaar veel kinderen, die ondertussen ook al weer kinderen hebben, één grote familie dus. Omdat de huisjes hier nog traditioneel zijn, keken we onze ogen uit. Elke 2 vrouwen deelden samen een keuken en een slaaphuisje, en met zoveel vrouwen zorgde dat dus voor een heel dorp. Rondgeleid door 1 van de kinderen van de chef zelf, kwamen we het een en ander te weten over de beste man…en met een leeftijd van 97 jaar, een jongste vrouw van 23, en het jongste kind van 5, moesten we toch maar concluderen dat het leven in een cheferie niet echt iets voor ons zou zijn. Wel nog een kijkje bij de offerkoe genomen (een koe voor speciale gelegenheden die in een grot wordt grootgebracht) en in een voetselbewaarsilo, waar alleen via een ladder en een klein gat kan worden ingeklommen, om zo de beesten buiten te houden… Na de cheferie richting de kleurrijke Mora markt gegaan, om daarna naar een van de bekendste punten van Kameroen te gaan, Rumsiki. Rumsiki is een dorp in de bergen/rotsen, en om daar te komen was toch wel een hele tour. Na een hobbeldebobbelreis van dik 3 uur een rondleiding gehad van een ‘local’, met als hoogtepunt toch wel een bezoekje aan de krabman. De krabman is een waarzegger die met behulp van een krab, vragen kan beantwoorden. Deze oude beste man sprak helaas geen Engels en geen Frans, maar onze gids sprak Frans en de taal van de krabman, dus na onze vragen in het Frans duidelijk gemaakt te hebben, kregen we onze antwoorden van de krab. De krab wordt trouwens onder een soort pot/deksel in een bak met water gezet, waarin allemaal voorwerpen liggen. Daarvoor spuugt de krabman nog op de krab en stelt hij de vraag, waarna de krab gaat bewegen in de bak en de voorwerpen in een bepaalde volgorde neerlegt. Hieruit leest de krabman dan weer het antwoord op de vraag. Volgens een hele enthousiaste krabman ga ik veel reizen en vind ik dan binnen nu en 5 jaar de liefde van mijn leven waarmee ik ook ga trouwen..het aantal kinderen kon hij niet zeggen omdat het er waarschijnlijk heeel veel (beaucoup) zouden zijn, maar ik zou wel heel gelukkig worden ;-) Wat mijn werk betreft zou ik na mijn studie beginnen met een baan bij een sociale instelling, wel overheid’s gerelateerd om vervolgens ergens in de uitvoerende politiek te eindigen. Klinkt veelbelovend toch, dus ik ben benieuwd! ;-) Na het proeven van de lokale drank ons weer op de terugweg gewaagd, waar we nog een pitstop hebben gemaakt en illegaal in Nigeria zijn geweest :P In Maroua aangekomen, ingecheckt, gedoucht, op bed gegeten en gaan slapen, omdat we ons de volgende dag weer aan de terugreis zouden wagen, om 5 uur ’s ochtends vertrekken, Ai!

Veilig en wel aangekomen van ons avontuur, kan ik met een gerust hard zeggen dat het de reis absoluut waard was, en het met recht de mooiste ‘vakantie’ uit mijn hele leven is. Buiten de geweldige natuur met al zijn dieren en pracht en praal, vind ik het fascinerend hoe armoede en ontwikkeling, hand in hand gaan. In de armste, kleinste dorpjes, lopen de kindertjes toch in moderne voetbalshirtjes, al is er misschien niets te eten die avond! En de kloof tussen arm en rijk is echt enorm, maar wat maakt je eigenlijk rijk? Is het geld dat bepaalt of je een rijk leven kan leiden? Hier in Kameroen doen veel mensen gewoon wat ze willen, en dat klinkt misschien heel simpel, lui, of lijkt misschien zelfs wel een beetje asociaal, maar het is eigenlijk een heel goed ding. Het leven is, hier in Kameroen, maar kort, dus waarom je tijd verspillen aan dingen die je eigenlijk niet echt wilt doen? Genieten is het code-woord! Mensen slapen op straat, zitten op straat, dansen op straat, eten op straat, doen hun behoeftes op straat als ze dat willen, en dat alles zonder gene! En waarom zou je je eigenlijk schamen voor jezelf? Waar ze hier zeggen dat het God, of in het noorden Allah is, die je heeft geschapen, geloof ik er steeds meer in dat je jezelf schept. Je kan zijn wie je wilt zijn, want als je iets echt graag wilt, dan kom je er wel! Dus zet al je schaamte en bezwaren over boord, en streef na waarvoor je wilt leven, want het leven is inderdaad te kort om te gaan voor de dingen die het niet waard zijn…Geniet!


En nu is Afrika, Kameroen maar ik denk ook de rest van de wereld, klaar voor de World-cup! Met het privilege dat ik een deel in Kameroen mee mag maken, en een deel in Nederland (zelfs naar Guusje met z’n allen), gaan we lekker genieten! van de opening, de wedstrijden, maar vooral de gezelligheid met elkaar eromheen. Voetbal in Kameroen is misschien nog wel groter dan in Nederland dus dat moet helemaal goed komen. De laatste paar weken kwamen alle kennismakings-gesprekken uit op voetbal, en wie wie gaat verslaan (Nederland speelt tegen Kameroen), en ik hoop heel stiekem misschien wel op een gelijkspel ;-) Maar tussen het voetbal door natuurlijk nog de laatste souvenirtjes inslaan, de laatste keer markt, de laatste blik op Mount-Cameroon enzovoorts, en dan met een lach en een traan afscheid nemen van dit ongelofelijke land, de geweldige mensen, en van deze ongelooflijke ervaring die mij altijd zal bijblijven. Niet alleen staat er dit weekend een afscheidsfeestje voor Nikki (gaat zondag weg), Kirsty (vertrekt dinsdag) en voor Maelle en mij gepland, we gaan natuurlijk ook nog even een avondje de nachtclub in en een keer ‘chique’ uit-eten, kortom nog meer genieten, en dat raad ik iedereen aan :) Tot zover mijn alweer veelte lange maar wel bijna laatste bericht uit Kameroen, voor iedereen die dit weekend ook gaat genieten van de voetbal, veel kijkplezier, en tot snel!

Heel veel liefs,
Karlijn