Back in Cameroon!
Door: Karlijn
Blijf op de hoogte en volg Karlijn
08 Augustus 2016 | Kameroen, Buéa
Maandag 8 augustus,
Hallo daar,
Daar ben ik eindelijk met wat nieuws uit Kameroen, naja, wat...het is een heel verhaal geworden. Maar goed, dan zijn jullie gelijk weer helemaal bij.
Na toch nog veel inpakstress op het laatste moment was het dan eindelijk zo ver, we (Marion, Natasja en ik) vertrokken op dinsdag naar Kameroen. Vanaf Brussel vlogen we eerst naar Cassablanca en na een tussenstop van een paar uur vlogen we door naar Douala waar Moussa, de manager van het weeshuis, met een busje op ons stond te wachten. De vlucht was lang en de slaap wilde niet vatten, toch stieken wel een beetje zenuwachtig natuurlijk. Op cassablanca nog bij de locale starbucks een kopje koffie/thee gedronken en wat rondgelopen, warm was het zeker! En na nog een keer een goede 6 uur vliegen kwamen we aan in Douala, waar de warmte je wederom tegemoet kwam. Bij de bageband vol spanning staan wachten, zouden alle koffers wel aankomen. Helaas, toen de boodschap kwam dat dit het was, miste we nog een tas van Natasja. Dus na het invullen van de nodige formulieren in een klein vol, warm, stinkend kantoortje gingen we op pad in de wetenschap dat de tas morgen zou komen. Europese morgen, of Kameroenese morgen, dat was natuurlijk de vraag.
Maar goed, 'en route'... Voor mijn moeder natuurlijk de meest bizarre ervaring, die wist niet wat ze meemaakte. Want naast dat ze hier een vrij bijzondere rijstijl hebben, met het nodige getoeter, snelle inhaalmanouvres (die maar net goed gaan), was er natuurlijk ook genoeg te zien. Douala was aan het ontwaken en langzaam aan kwam er meer volk op straat, uiteraard voorzien van de nodig verkoopwaar. Na een voor Kameroenese begrippen relaxte rit kwamen we vroeg in de ochtend al aan in het weeshuis, waar we natuurlijk welkom werden geheten door de staf en uiteraard door de kids. Dikke onwennige knuffels maar toch een fijn wederzien. Sommige kinderen zijn afgelopen jaren flink doorgegroeid, dus het was af en toe goed kijken wie wie nou eigenlijk was. Gelijk kennis gemaakt met de voor ons nieuwe kids en nieuwe mama die een hele schattige baby heeft. Er zitten in het totaal zo'n 15 kinderen in het huis nu, waarvan er twee zeer binnenkort verder zullen reizen. Deze twee, Favour en Victory, een tweeling, zijn behoorlijk pittig beperkt (zowel geestelijk als fysiek) en met hun vier jaar vraagt dat een hoop extra zorg die onze staf eigenlijk niet kan leveren. Even schrikken om die twee kleine meisjes zo te zien was het wel, ze zaten op een stoel met ietwat te grote jurken te spelen en zijn de stoel die dag eigenlijk niet afgekomen. In het huis werkt naast Moussa (als manager), auntie Mary, auntie Yoland en Pa George. De dames zijn de huismama's en zorgen er voor dat het eten op tafel komt en de kids hun taakjes uitvoeren. Pa George zorgt voor de veiligheid van de kids (en de spullen in het om het huis 's nachts) en doet daarnaast nog de nodige klusjes. Oja, en naast Bouffie hebben we ook sinds een paar jaar waakhond Lion, die we ook voor het eerst hebben ontmoet.
Vervolgens hebben we maar eens wat spullen uitgepakt en de nodige zaken geregeld, zoals het ophangen van de klamboe's en uitzoeken van alle spullen we die mee hebben genomen. Daarna wat met de kids gepraat en gespeeld, een voetbal en een hele stapel ballonnen zorgt hier voor een hoop vermaak. Het blijft wel bijzonder om te zien hoe de kids het liefst alles dat ze te pakken krijgen opbergen om te bewaren. Als je met ballonnen speelt dan kunnen ze immers stuk gaan en dat zou zonde zijn. Gelukkig hebben we er genoeg bij ons en na wat instructies was er geen houden meer aan. Ze hebben overigens ook goede instructies gehad, onze kamer is voor hun niet toegankelijk. Uiteraard blijven het kinderen en dus zijn ze heel erg nieuwsgierig, maar helaas, voorlopig geen toegang tot onze 'secret room'. We hebben de mooie halsband ook gelijk bij Lion omgedaan, naja, we...Moussa. En die mocht het meteen bekopen met een beet. Maar na wat gekrad leek hij het toch leuk te vinden. De antivlooienband zullen we bij Bouffie om doen, ofwel, om laten doen nadat hij door iemand anders gewassen is ;-) Na het middageten van yam, een soort gekookte aardappel met tomatensaus zijn we met de nu toch echt wel heel gare auto van het huis naar Buea gereden om wat geld te wisselen en een simkaart te regelen. Uiteraard gaat ook dat ietwat opmerkelijk. Binnengekomen bij de bank die eerder een donatie heeft gedaan (en die echt stampesvol zat), werden wij als blanken gelijk geholpen. De manager moest er aan te pas komen met uiteindelijk de mededeling dat ze geen geld konden wisselen. Dus op naar het volgende kantoortje, een wat louchere toko. En na enig wachten, gesteggel enzovoorts hadden we een pak met vooral vies geld. Na een korte stop bij de bakker voor wat yogurt en brood gingen we weer terug naar het huis. Onderweg nog de jerrycans gevuld met water, want stromend water is er nog altijd niet in het huis. Iets met een 'chief' die vind dat er niet genoeg mensen meebetalen aan de rekening en dus het water heeft afgesloten vlak voor het huis. Daarom moeten wij dus water halen bij een kraan in een dorpje verder, dan toch wel heel fijn dat die gare auto nog rijdt want die jerrycans zijn pittig zwaar. Omdat we een nachtje hadden overgeslagen in het vliegtuig, taaide we bij terugkomst na het avondeten gelijk af. In het huis eten ze 's ochtends rond een uurtje of 8/9 (het is tenslotte vakantie), middageten is rond 2uur en is warm, avondeten tot slot om een uurtje of 8 en dat is hetzelfde als het middageten.
De volgende morgen (donderdag) lekker een beetje uitgeslapen en na een lekker ontbijt met een omeletje (ei met maggie, tomaat en groene kruiden) met de kids gespeeld. Na het middageten vertrokken we weer richting Buea. Deze keer met een taxi. Omdat het weeshuis in een dorpje buiten Buea ligt is het altijd even afwachten wanneer een taxi langskomt die de juiste kant opgaat. De opties zijn naar boven (is 200franc) of naar beneden (150franc), want ze kunnen dan lekker de motor uitzetten en gewoon richting Buea rollen. Nadat we nog wat oude bekenden gedag hadden gezegd in Bokovo, het dorpje waar het weeshuis staat, hadden we een taxi te pakken. Later voegde zich nog wat mensen bij ons, dus met 3 volwassen op de voorstoelen en 3 volwassenen en 2 kinderen op de achterstoel waren we snel op checkpoint in Buea. Omdat we zo dicht bij het huis waren waar Natasja en ik woonden toen we voor UAC werkten zijn we daar eerst maar even langsgelopen en daarna gelijk nog even hoi gezegd bij ons voormalige gastgezin en tegen onze oude 'baas'. Vervolgens zijn we lekker naar beneden gelopen, op zoek naar een terrasje. Onderweg uiteraard weer de nodige ogen uitgekeken en vooral ook bekeken, en de zon liet zich zelfs nog even zien. Het is hier nu regenseizoen en de voorspellingen waren echt dramatisch. Tot nu toe valt het eigenlijk alles mee, het regent vooral 's nachts en overdag af en toe een buitje of flinke bui. Koud is het in ieder geval zeker niet!
Na een koud drankje en een dansje in een soort van supermarkt weer terug naar het huis gereden en even lekker onze badkamer onder handen genomen met het nodige bleek, voor het idee zullen we maar zeggen want echt opknappen deed het niet. 's Avonds het magazijn ingedoken en wat speelgoed erbij gepakt. Na een hele avond domino was het nog tijd voor een gebed (dat hier met het nodige gezang gaat) en ging iedereen vervolgens moe maar voldaan naar bed. In Kameroen is het rond 7uur 's avonds pikkedonker, bijna van het een op het andere moment. De avonden zijn we dus gebonden aan binnen. Op zich niet zo erg want lekker spelen maar ook een boekje lezen of vage films kijken (zonder geluid, dat is stuk), behoren nog tot de mogelijkheden. En omdat het vakantie is, mogen de kids af toe wat later opblijven dan normaal. Ook wel gezellig voor ons dus.
Vrijdags werden we vroeg wakker gemaakt door Moussa, hij had namelijk een berichtje gekregen dat de tas van Natasja binnen was (meer een Kameroenese morgen dus, maar nog altijd verassend snel). En dus besloten Moussa, Natas en ik ons naar Douala te begeven, met het 'openbaar vervoer' want de auto van het weeshuis is te gaar voor zo'n reis! Dus, zo gezegd zo gedaan en toen we met een taxi aan kwamen op Mile 17, de plek vanwaar allerlei openbaar vervoer naar de omliggende steden vertrekt, bleek de auto naar Douala geen plek meer voor 3 te hebben. En dus werd er gestart met het vullen van een nieuwe auto, waarvan wij de eerste drie passagiers waren. We moesten wachten tot de auto vol was voordat hij zou vertrekken. Gelukkig viel het mee en na een halfuurtje konden we vertrekken in een soort van family-car met ons drieen opeengepropt op de achterste bank, op de achterbank voor ons 3 volwassenen en 2 kinderen en voorin naast de chauffeur nog 2 andere volwassen. Een drukke bedoeling dus. Omdat er veel aan de weg wordt gewerkt werd het een helse rit. Ruim 3uur later (normaal 45min.) waren we eindelijk in Douala, en tijdens de overstap moesten zelfs de locals die bij ons in de auto zaten even rekken en strekken, het lag dus niet aan ons dat we slapende benen en kramp hadden. En passsant kregen we nog even een tropische bui op ons kop om vervolgens snel een taxi in te springen naar het vliegveld waar het altijd een drukte van jewelste is. Alleen Natasja mocht naar binnen, gewoon naar de bagagehal, hetzelfde kantoortje als waar het formulier was ingevuld. En na het nodige gesteggel (ze stond niet in de administratie, een soort boek) en gezoek naar haar koffer had ze hem eindelijk te pakken en konden we weer terug naar het huis opweg. Wederom een warme en vooral zeer lang reis, en na ruim 8uur reizen waren de altijd lekkere Rice en Beans van Mary erg welkom. Daarna het eerste stuk van deze blog getypt en de foto's op de laptop gezet, onder zeer grote belangstelling van een hoop kinderen. Ze kijken vol verbazing hoe wij blind kunnen typen en zichzelf terugzien op de foto's vinden ze helemaal fantastisch. Tijdens onze afwezigheid heeft moeders veel gespeeld met de kids en sommen met ze geoefend. Natuurlijk moesten deze allemaal worden nagekeken en worden voorzien van een krul of een 'goed zo', want dat was toch wel rete-interessant. Overdag kwam er ook nog een tailor (naaister) langs om de maten van de kinderen op te nemen voor hun nieuwe schooluniformen, stap 1 is dus voltooid.
Op zaterdag zijn Moussa, Natasja en Marion naar de markt gegaan. Helaas heb ik zaterdag voornamelijk in bed doorgebracht met koorts. Op de markt zijn de materialen voor de schooluniformen aanschaft die wij dan weer bij de naaister gaan brengen. Onderhandelingen over de prijs duren dan lang, maar met het uiteindeljik resultaat dat we het gelukkig allemaal hebben gekocht voor de prijs die vooraf bedacht was. De rest van de dag is er nog wat gespeeld.
Op zondag waren we relatief vroeg uit de veren om met een paar meiden met te gaan naar de kerk. Omdat het regende dat het goot, werden we even snel gebracht. Aangekomen bij de kerk (een superklein gebouwtje met plek voor max. 40 mensen werden we door de assistenten naar onze plekken begeleid om vervolgens ondergedompeld te worden in een vrij indrukwekkende dienst. Het was anders dan de eerdere diensten in andere kerken die ik hier heb bezocht. Maar ik zal proberen kleine indruk te geven. Stel je dus voor, een kleine soort zaaltje vol met plastic stoeltjes, een klein podium met daarop een spreekgestoelte, 2 mini-discoballen die continue draaien, een geluidsbox met volume voluit, in een hoekje weggemoffeld een drumstel en keyboard (met muzikanten) en dan de voorganger, of dat hier dan ook mag heten, die non stop in zijn microfoon gebeden staat de schreeuwen en passages uit de bijbel schreeuwt. Alle aanwezigen (een mannetje of 30) staan en zitten afwisselend tijdens het geschreeuw en praten hardop in zichzelf met gesloten ogen, of ze nou hetzelfde zeggen als die man werd me niet helemaal duidelijk, maar ze gingen helemaal op in hun eigen wereld. Een verademing was het toen er een lied werd gezongen, en richting het eind er zelfs ruimte was voor een beetje dansen en klappen. En wat een geluk, we mochten (naja er was geen keuze) naar voren komen om de hand te schudden van de voorganger. Waarna hij ook graag met ons op de foto wilde en daarna nog vroeg of eenieder zijn gebeden voor ons wilde zeggen. Dus weer heel de kerk aan het praten, maar deze keer dus met alle goeds voor ons. Na een zit van zo'n 3uur waren we blij dat het voorbij was, al moesten we in de stromende giet teruglopen.
Terug in het huis was er een boel visite, een kind dat eerder bij ons woonde met haar hele entourage. Er was genoeg te bespreken en bij te praten. Daarna eindeljik lekker bijgekomen van de ervaringen van vanmorgen en na het middageten de brei en haakspullen erbij gepakt. Mam heeft de oudere kids leren breien, dat vonden ze nog wel een uitdaging. De kleine kids hebben Natas en ik leren borduren met simpele borduurkaartjes. En ook alle aanwezigen 'bezoekers' (kinderen van het personeel, nichtjes, neefjes, buurkinderen) deden met plezier mee. Zelfs mama Yoland vond het leuk om mee te doen. Toen het te donker werd om nog goed te zien wat we deden zijn we maar gestopt. Na het avondeten hadden wij genoeg te bespreken en hebben we ons even lekker teruggetrokken in ons deel van het huis. Want ook al hadden de kinderen 's middags een hele preek gehad over dat ze echt wat minder herrie moesten maken en wat meer respect moesten tonen voor de mensen in hun omgeving (ons, personeel), maken alle kids bij elkaar toch een heleboel herrie. Dus een plekje om je terug te trekken is dan erg prettig.
Het is fijn om terug te zijn, dingen zijn niet veranderd en zoals altijd voel ik me erg welkom. Voor iedereen is het wel even schakelen en slikken, en voor moeders in het bijzonder en dat zal nog niet over zijn, maar al met al hebben we veel plezier met elkaar en met de kids. En, er is nog genoeg te doen dus vervelen zullen we ons niet. De tijd vliegt.
Tot de volgende!
Liefs Karlijn
Hallo daar,
Daar ben ik eindelijk met wat nieuws uit Kameroen, naja, wat...het is een heel verhaal geworden. Maar goed, dan zijn jullie gelijk weer helemaal bij.
Na toch nog veel inpakstress op het laatste moment was het dan eindelijk zo ver, we (Marion, Natasja en ik) vertrokken op dinsdag naar Kameroen. Vanaf Brussel vlogen we eerst naar Cassablanca en na een tussenstop van een paar uur vlogen we door naar Douala waar Moussa, de manager van het weeshuis, met een busje op ons stond te wachten. De vlucht was lang en de slaap wilde niet vatten, toch stieken wel een beetje zenuwachtig natuurlijk. Op cassablanca nog bij de locale starbucks een kopje koffie/thee gedronken en wat rondgelopen, warm was het zeker! En na nog een keer een goede 6 uur vliegen kwamen we aan in Douala, waar de warmte je wederom tegemoet kwam. Bij de bageband vol spanning staan wachten, zouden alle koffers wel aankomen. Helaas, toen de boodschap kwam dat dit het was, miste we nog een tas van Natasja. Dus na het invullen van de nodige formulieren in een klein vol, warm, stinkend kantoortje gingen we op pad in de wetenschap dat de tas morgen zou komen. Europese morgen, of Kameroenese morgen, dat was natuurlijk de vraag.
Maar goed, 'en route'... Voor mijn moeder natuurlijk de meest bizarre ervaring, die wist niet wat ze meemaakte. Want naast dat ze hier een vrij bijzondere rijstijl hebben, met het nodige getoeter, snelle inhaalmanouvres (die maar net goed gaan), was er natuurlijk ook genoeg te zien. Douala was aan het ontwaken en langzaam aan kwam er meer volk op straat, uiteraard voorzien van de nodig verkoopwaar. Na een voor Kameroenese begrippen relaxte rit kwamen we vroeg in de ochtend al aan in het weeshuis, waar we natuurlijk welkom werden geheten door de staf en uiteraard door de kids. Dikke onwennige knuffels maar toch een fijn wederzien. Sommige kinderen zijn afgelopen jaren flink doorgegroeid, dus het was af en toe goed kijken wie wie nou eigenlijk was. Gelijk kennis gemaakt met de voor ons nieuwe kids en nieuwe mama die een hele schattige baby heeft. Er zitten in het totaal zo'n 15 kinderen in het huis nu, waarvan er twee zeer binnenkort verder zullen reizen. Deze twee, Favour en Victory, een tweeling, zijn behoorlijk pittig beperkt (zowel geestelijk als fysiek) en met hun vier jaar vraagt dat een hoop extra zorg die onze staf eigenlijk niet kan leveren. Even schrikken om die twee kleine meisjes zo te zien was het wel, ze zaten op een stoel met ietwat te grote jurken te spelen en zijn de stoel die dag eigenlijk niet afgekomen. In het huis werkt naast Moussa (als manager), auntie Mary, auntie Yoland en Pa George. De dames zijn de huismama's en zorgen er voor dat het eten op tafel komt en de kids hun taakjes uitvoeren. Pa George zorgt voor de veiligheid van de kids (en de spullen in het om het huis 's nachts) en doet daarnaast nog de nodige klusjes. Oja, en naast Bouffie hebben we ook sinds een paar jaar waakhond Lion, die we ook voor het eerst hebben ontmoet.
Vervolgens hebben we maar eens wat spullen uitgepakt en de nodige zaken geregeld, zoals het ophangen van de klamboe's en uitzoeken van alle spullen we die mee hebben genomen. Daarna wat met de kids gepraat en gespeeld, een voetbal en een hele stapel ballonnen zorgt hier voor een hoop vermaak. Het blijft wel bijzonder om te zien hoe de kids het liefst alles dat ze te pakken krijgen opbergen om te bewaren. Als je met ballonnen speelt dan kunnen ze immers stuk gaan en dat zou zonde zijn. Gelukkig hebben we er genoeg bij ons en na wat instructies was er geen houden meer aan. Ze hebben overigens ook goede instructies gehad, onze kamer is voor hun niet toegankelijk. Uiteraard blijven het kinderen en dus zijn ze heel erg nieuwsgierig, maar helaas, voorlopig geen toegang tot onze 'secret room'. We hebben de mooie halsband ook gelijk bij Lion omgedaan, naja, we...Moussa. En die mocht het meteen bekopen met een beet. Maar na wat gekrad leek hij het toch leuk te vinden. De antivlooienband zullen we bij Bouffie om doen, ofwel, om laten doen nadat hij door iemand anders gewassen is ;-) Na het middageten van yam, een soort gekookte aardappel met tomatensaus zijn we met de nu toch echt wel heel gare auto van het huis naar Buea gereden om wat geld te wisselen en een simkaart te regelen. Uiteraard gaat ook dat ietwat opmerkelijk. Binnengekomen bij de bank die eerder een donatie heeft gedaan (en die echt stampesvol zat), werden wij als blanken gelijk geholpen. De manager moest er aan te pas komen met uiteindelijk de mededeling dat ze geen geld konden wisselen. Dus op naar het volgende kantoortje, een wat louchere toko. En na enig wachten, gesteggel enzovoorts hadden we een pak met vooral vies geld. Na een korte stop bij de bakker voor wat yogurt en brood gingen we weer terug naar het huis. Onderweg nog de jerrycans gevuld met water, want stromend water is er nog altijd niet in het huis. Iets met een 'chief' die vind dat er niet genoeg mensen meebetalen aan de rekening en dus het water heeft afgesloten vlak voor het huis. Daarom moeten wij dus water halen bij een kraan in een dorpje verder, dan toch wel heel fijn dat die gare auto nog rijdt want die jerrycans zijn pittig zwaar. Omdat we een nachtje hadden overgeslagen in het vliegtuig, taaide we bij terugkomst na het avondeten gelijk af. In het huis eten ze 's ochtends rond een uurtje of 8/9 (het is tenslotte vakantie), middageten is rond 2uur en is warm, avondeten tot slot om een uurtje of 8 en dat is hetzelfde als het middageten.
De volgende morgen (donderdag) lekker een beetje uitgeslapen en na een lekker ontbijt met een omeletje (ei met maggie, tomaat en groene kruiden) met de kids gespeeld. Na het middageten vertrokken we weer richting Buea. Deze keer met een taxi. Omdat het weeshuis in een dorpje buiten Buea ligt is het altijd even afwachten wanneer een taxi langskomt die de juiste kant opgaat. De opties zijn naar boven (is 200franc) of naar beneden (150franc), want ze kunnen dan lekker de motor uitzetten en gewoon richting Buea rollen. Nadat we nog wat oude bekenden gedag hadden gezegd in Bokovo, het dorpje waar het weeshuis staat, hadden we een taxi te pakken. Later voegde zich nog wat mensen bij ons, dus met 3 volwassen op de voorstoelen en 3 volwassenen en 2 kinderen op de achterstoel waren we snel op checkpoint in Buea. Omdat we zo dicht bij het huis waren waar Natasja en ik woonden toen we voor UAC werkten zijn we daar eerst maar even langsgelopen en daarna gelijk nog even hoi gezegd bij ons voormalige gastgezin en tegen onze oude 'baas'. Vervolgens zijn we lekker naar beneden gelopen, op zoek naar een terrasje. Onderweg uiteraard weer de nodige ogen uitgekeken en vooral ook bekeken, en de zon liet zich zelfs nog even zien. Het is hier nu regenseizoen en de voorspellingen waren echt dramatisch. Tot nu toe valt het eigenlijk alles mee, het regent vooral 's nachts en overdag af en toe een buitje of flinke bui. Koud is het in ieder geval zeker niet!
Na een koud drankje en een dansje in een soort van supermarkt weer terug naar het huis gereden en even lekker onze badkamer onder handen genomen met het nodige bleek, voor het idee zullen we maar zeggen want echt opknappen deed het niet. 's Avonds het magazijn ingedoken en wat speelgoed erbij gepakt. Na een hele avond domino was het nog tijd voor een gebed (dat hier met het nodige gezang gaat) en ging iedereen vervolgens moe maar voldaan naar bed. In Kameroen is het rond 7uur 's avonds pikkedonker, bijna van het een op het andere moment. De avonden zijn we dus gebonden aan binnen. Op zich niet zo erg want lekker spelen maar ook een boekje lezen of vage films kijken (zonder geluid, dat is stuk), behoren nog tot de mogelijkheden. En omdat het vakantie is, mogen de kids af toe wat later opblijven dan normaal. Ook wel gezellig voor ons dus.
Vrijdags werden we vroeg wakker gemaakt door Moussa, hij had namelijk een berichtje gekregen dat de tas van Natasja binnen was (meer een Kameroenese morgen dus, maar nog altijd verassend snel). En dus besloten Moussa, Natas en ik ons naar Douala te begeven, met het 'openbaar vervoer' want de auto van het weeshuis is te gaar voor zo'n reis! Dus, zo gezegd zo gedaan en toen we met een taxi aan kwamen op Mile 17, de plek vanwaar allerlei openbaar vervoer naar de omliggende steden vertrekt, bleek de auto naar Douala geen plek meer voor 3 te hebben. En dus werd er gestart met het vullen van een nieuwe auto, waarvan wij de eerste drie passagiers waren. We moesten wachten tot de auto vol was voordat hij zou vertrekken. Gelukkig viel het mee en na een halfuurtje konden we vertrekken in een soort van family-car met ons drieen opeengepropt op de achterste bank, op de achterbank voor ons 3 volwassenen en 2 kinderen en voorin naast de chauffeur nog 2 andere volwassen. Een drukke bedoeling dus. Omdat er veel aan de weg wordt gewerkt werd het een helse rit. Ruim 3uur later (normaal 45min.) waren we eindelijk in Douala, en tijdens de overstap moesten zelfs de locals die bij ons in de auto zaten even rekken en strekken, het lag dus niet aan ons dat we slapende benen en kramp hadden. En passsant kregen we nog even een tropische bui op ons kop om vervolgens snel een taxi in te springen naar het vliegveld waar het altijd een drukte van jewelste is. Alleen Natasja mocht naar binnen, gewoon naar de bagagehal, hetzelfde kantoortje als waar het formulier was ingevuld. En na het nodige gesteggel (ze stond niet in de administratie, een soort boek) en gezoek naar haar koffer had ze hem eindelijk te pakken en konden we weer terug naar het huis opweg. Wederom een warme en vooral zeer lang reis, en na ruim 8uur reizen waren de altijd lekkere Rice en Beans van Mary erg welkom. Daarna het eerste stuk van deze blog getypt en de foto's op de laptop gezet, onder zeer grote belangstelling van een hoop kinderen. Ze kijken vol verbazing hoe wij blind kunnen typen en zichzelf terugzien op de foto's vinden ze helemaal fantastisch. Tijdens onze afwezigheid heeft moeders veel gespeeld met de kids en sommen met ze geoefend. Natuurlijk moesten deze allemaal worden nagekeken en worden voorzien van een krul of een 'goed zo', want dat was toch wel rete-interessant. Overdag kwam er ook nog een tailor (naaister) langs om de maten van de kinderen op te nemen voor hun nieuwe schooluniformen, stap 1 is dus voltooid.
Op zaterdag zijn Moussa, Natasja en Marion naar de markt gegaan. Helaas heb ik zaterdag voornamelijk in bed doorgebracht met koorts. Op de markt zijn de materialen voor de schooluniformen aanschaft die wij dan weer bij de naaister gaan brengen. Onderhandelingen over de prijs duren dan lang, maar met het uiteindeljik resultaat dat we het gelukkig allemaal hebben gekocht voor de prijs die vooraf bedacht was. De rest van de dag is er nog wat gespeeld.
Op zondag waren we relatief vroeg uit de veren om met een paar meiden met te gaan naar de kerk. Omdat het regende dat het goot, werden we even snel gebracht. Aangekomen bij de kerk (een superklein gebouwtje met plek voor max. 40 mensen werden we door de assistenten naar onze plekken begeleid om vervolgens ondergedompeld te worden in een vrij indrukwekkende dienst. Het was anders dan de eerdere diensten in andere kerken die ik hier heb bezocht. Maar ik zal proberen kleine indruk te geven. Stel je dus voor, een kleine soort zaaltje vol met plastic stoeltjes, een klein podium met daarop een spreekgestoelte, 2 mini-discoballen die continue draaien, een geluidsbox met volume voluit, in een hoekje weggemoffeld een drumstel en keyboard (met muzikanten) en dan de voorganger, of dat hier dan ook mag heten, die non stop in zijn microfoon gebeden staat de schreeuwen en passages uit de bijbel schreeuwt. Alle aanwezigen (een mannetje of 30) staan en zitten afwisselend tijdens het geschreeuw en praten hardop in zichzelf met gesloten ogen, of ze nou hetzelfde zeggen als die man werd me niet helemaal duidelijk, maar ze gingen helemaal op in hun eigen wereld. Een verademing was het toen er een lied werd gezongen, en richting het eind er zelfs ruimte was voor een beetje dansen en klappen. En wat een geluk, we mochten (naja er was geen keuze) naar voren komen om de hand te schudden van de voorganger. Waarna hij ook graag met ons op de foto wilde en daarna nog vroeg of eenieder zijn gebeden voor ons wilde zeggen. Dus weer heel de kerk aan het praten, maar deze keer dus met alle goeds voor ons. Na een zit van zo'n 3uur waren we blij dat het voorbij was, al moesten we in de stromende giet teruglopen.
Terug in het huis was er een boel visite, een kind dat eerder bij ons woonde met haar hele entourage. Er was genoeg te bespreken en bij te praten. Daarna eindeljik lekker bijgekomen van de ervaringen van vanmorgen en na het middageten de brei en haakspullen erbij gepakt. Mam heeft de oudere kids leren breien, dat vonden ze nog wel een uitdaging. De kleine kids hebben Natas en ik leren borduren met simpele borduurkaartjes. En ook alle aanwezigen 'bezoekers' (kinderen van het personeel, nichtjes, neefjes, buurkinderen) deden met plezier mee. Zelfs mama Yoland vond het leuk om mee te doen. Toen het te donker werd om nog goed te zien wat we deden zijn we maar gestopt. Na het avondeten hadden wij genoeg te bespreken en hebben we ons even lekker teruggetrokken in ons deel van het huis. Want ook al hadden de kinderen 's middags een hele preek gehad over dat ze echt wat minder herrie moesten maken en wat meer respect moesten tonen voor de mensen in hun omgeving (ons, personeel), maken alle kids bij elkaar toch een heleboel herrie. Dus een plekje om je terug te trekken is dan erg prettig.
Het is fijn om terug te zijn, dingen zijn niet veranderd en zoals altijd voel ik me erg welkom. Voor iedereen is het wel even schakelen en slikken, en voor moeders in het bijzonder en dat zal nog niet over zijn, maar al met al hebben we veel plezier met elkaar en met de kids. En, er is nog genoeg te doen dus vervelen zullen we ons niet. De tijd vliegt.
Tot de volgende!
Liefs Karlijn
-
08 Augustus 2016 - 20:46
Ingrid:
Heel leuk om je verhaal weer te lezen Karlijn. Fijn om te horen dat het goed gaat met jullie. Geniet ervan om weer daar te zijn! Groetjes aan iedereen, veel liefs Ingrid -
08 Augustus 2016 - 20:51
Christel:
Fijn om te lezen hoe jullie het maken!!! Ben helemaal up to date nu! Veel plezier nog! -
08 Augustus 2016 - 21:13
Arlien Sokaryo(ma.natasja):
Hoi,hoi,
Top om jou reisverslag te mogen lezen Karlijn!
Ook fijn om te horen dat het met jullie goed gaat!
Mooie foto's.
Veel plezier en geniet nog van daar.
Lieve groet aan iedereen!!
Big hugs to Natasja...
Veel liefs Arlien... -
08 Augustus 2016 - 22:37
Inge:
Wat een belevenis... -
08 Augustus 2016 - 22:53
Alexander:
Veel bekende dingen gelezen. Super leuk! Wat bijzonder dat ze de schooluniformen zelf maken. Kunnen ze die niet van elkaar aan? Geniet van de dagen! Alweer bijna een week daar! Hoe is het met de varkens? -
08 Augustus 2016 - 22:56
Anneke:
Karlijn wat heb je een geweldig verhaal geschreven.
Heel leuk om zo uitvoerig te lezen hoe het daar met jullie gaat.
Ik hoop dat er nog meer verhalen en foto's volgen.
Heel veel plezier daar en geniet van alle belevenissen en indrukken.
Liefs , Anneke -
09 Augustus 2016 - 00:57
Rene:
Leuk en geruststellend jullie verslag te lezen en de plaatjes te zien.
Veel plezier en veel nieuwe ervaringen.
Liefs en kus
Renev -
09 Augustus 2016 - 08:31
Lenny:
Lekker uitvoerig alles beschreven Karlijn! Krijgen we echt een goeie indruk van hoe het daar moet zijn.
Hartelijke groet, ook aan Marion natuurlijk!
Lenny -
09 Augustus 2016 - 09:43
Nathalie:
Geweldig geschreven! Je neemt ons helemaal mee in jullie mooie avonturen!!
Fijn dat het goed met jullie gaat. En dat de koffer van zusje toch nog aangekomen is ;p
Geniet ervan, en wij wachten af op nieuwe verhalen en foto's :D
Groetjes en een dikke kus aan Natas!!
Nathalie en Jelle -
09 Augustus 2016 - 10:23
Marianne:
Wat een heerlijk verhaal en mooie foto's. Veel plezier en hopelijk weinig regen.
En, Natas, is het boek leuk?
Groetjes en liefs van ons -
09 Augustus 2016 - 13:07
COrry En Peggy:
Hoi daar in het verre Afrika.
Wat een goed geschreven verhaal zeg: alsof je erbij bent, zo beeldend beschreven, leuk. Fijn om te horen dat alles oke is daar. Het is tenslotte wel een heel andere wereld waar jullie nu verblijven. Ik ben heel benieuwd hoe Marion het ervaart en
begrijp tussen de regels door, dat het soms wel even wennen, schakelen en slikken is. Maar dat maakt zo'n vakantie natuurlijk wel zo bijzonder.
Even een tas ophalen op het voiegveld, kost je een hele dag !!!!! Gelukkig, dat hij toch nog snel terecht is.
OOk leuk, dat jullie zoveel tijd met de kids kunnen doorbrengen, dan leer je ze tenminste kennen.
Voor nu wensen wij jullie nog een hele boeiende tijd toe, veel lol met de kindertjes en succes met de schooluniformen.
Liefs Peggy. -
10 Augustus 2016 - 08:56
Marga:
Hallo Karlijn,
We waren onverwacht nog even naar Utrecht afgereisd voor verjaardag Rob en Xan vertelde, dat er een reisverslag was. GEWELDIG geschreven, wat een belevenissen in die voor ons toch hele andere wereld. Onvoorstelbaar allemaal. Het zal voor je moeder ook allemaal heel indrukwekkend zijn.
Wat zullen de kinderen weer blij zijn met alle spulletjes en vooral wat jullie allemaal doen. Heel veel respect, ik zie het mezelf niet doen.
We wensen jullie heel veel plezier daar, blijf gezond en tot het volgende beeldende blog.
Liefs, Marga en Aad. -
10 Augustus 2016 - 17:54
Natasja, Marion & Karlijn:
Superleuk om al jullie leuke en lieve reacties te lezen, de volgende blog is alweer in de maak!
Tot snel, liefs -
10 Augustus 2016 - 19:01
Alexander:
Nieuwe auto voor weeshuis; //www.skoften.net/item/bushmechanics_fiksen_een_verlaten_auto_op_nogal_onorthodoxe_wijze
-
16 Augustus 2016 - 17:06
Mariet Smeets :
Zo mooi om te lezen, het reizen, ik zie het weer voor me. Geniet, gr, mariet
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
