Home sweet home

Hoi lieve allemaal,

Het is alweer tijd voor mijn laatste blog van deze reis...en dit keer vanuit Nederland. Afgelopen zaterdagavond zijn we namelijk thuisgekomen en zat de 2,5 week Kameroen er verrassend snel weer op. Ik ben jullie van het laatste weekje nog wat belevenissen schuldig, dus bij deze, om het verhaal compleet te maken. Natuurlijk vinden we het ook superleuk om 'real life' te vertellen over wat we zoal meegemaakt hebben en hebben we bergen met foto’s en zelfs wat filmpjes om te laten zien, dus schroom niet om er naar te vragen ;-)

Zondag
Vandaag stond er zoals gezegd een toeristisch dagje op de planning, maar wel ‘in style’. We hadden een privé chauffeur geregeld via het hotel met een privé auto. Dus even niet met veel te veel mensen proppen in een veel te kleine wagen, maar lekker comfortabel met z'n drieën en George (de chauffeur) op pad. Na weer een heerlijk uitgebreid ontbijt werden we keurig op tijd opgehaald. Voordat we richting onze eerste bestemming gingen nog even gestopt voor wat bananen, water en brood, onze lunch die we gepland hadden bij een kratermeer ‘Lake Awing’ . Maar voordat we daarheen gingen reden we eerst naar Bafut Palace. Bafut is een fondom, ofwel een koninkrijk met een ‘fon’ als hoofd dat nog volgens vrij oude tradities bestaat maar wel naast de 'moderne samenleving' een aangepaste manier van bestaan heeft gevonden. De locatie zelf is beschermd cultureel erfgoed. Na een interessante rondleiding door het museum met alle ins en outs over de verschillende fon's, hun vrouwen, tradities, oorlogen en zo meer hebben we een rondje door het koninkrijk zelf gelopen. We werden zelfs rondgeleid door een heuse prins. Alle jongens die geboren worden in het fondom zijn prinsen, en alle meisjes prinsessen en daarnaast heeft de fon altijd meerdere vrouwen. Mocht de fon vermist worden (oftewel overleden zijn) dan heeft hij uit al zijn zonen al een nieuwe fon gekozen die hem opvolgt. Mochten de vrouwen van de voormalige fon nog leven, dan erft zijn zoon de nieuwe fon, deze vrouwen. Aparte constructie dus. Maar zo hebben we ook genoeg verhalen gehoord over beelden die kunnen bewegen, praten en zo meer. Het is een zeer spiritueel volk de mensen van Bafut. (meer info: http://www.amusingplanet.com/2015/12/the-historic-palace-of-fon-of-bafut-and.html).

Nadat we klaar waren met de rondleiding in een heerlijk zonnetje gingen we op pad naar het meer, tenminste, dat was de planning. Maar aangezien we graag ook wat souvenirs wilden meenemen hadden we gevraagd of we bij de markt konden stoppen. Onze chauffeur wist te vertellen dat het meeste op zondag gesloten zou zijn maar op goed geluk reed hij langs een soort mega grote hal (a la supermarkt) waar ze alle denkbare souvenirs verkochten. Dus, plannen iets gewijzigd en eerst alles ingeslagen dat we dachten nodig te hebben aan souvenirs. Was nog lastig kiezen zo alles bij elkaar. Bijkomend voordeel van deze hal was wel dat er niet meer onderhandeld hoefde te worden over de prijs want alles was geprijsd. Dat scheelde een hoop tijd dus. Bepakt en bezakt doorgereden richting Lake Awing. Na een goed halfuur over de doorgaande (maar echt onwijs slecht begaanbare) weg te hebben gereden kwamen we aan bij de afslag, een kronkelend rood en vooral onverhard zandpad. Daar aangekomen had ik al zo m'n twijfels of we met onze vrij normale Toyota stadsauto ver zouden komen. Maar goed, George zei dat we het konden proberen, dus dat deden we dan ook. Na een paar minuten te hebben gereden werden de kuilen en dus plassen dieper en stroomden er hele beekjes op de weg die we moesten oversteken met ons autootje. Bamenda had afgelopen weken veel regen gehad dus het was een natte en modderige bedoeling. Toen op een gegeven moment een hele horde ossen (met hun herders) ons tegemoet kwam werd het pas echt spannend, want zo breed was de weg niet. En, na kort overleg met één van de herders besloten we toch maar om onze weg niet verder te vervolgen. De auto protesteerde met het keren ook nog even en met het vooruitzicht dat het binnen een uurtje of 3 echt pikkedonker zou zijn wilden we het risico echt niet meer nemen. Dus weer omgekeerd en terug in Bamenda even gestopt bij het busstation om vast tickets te bestellen voor onze terugreis. Jawel, van de heenweg hebben we toch nog iets geleerd ;-) Daarna nog wat lege boodschappentassen gescoord, want we hadden er niet direct over nagedacht dat al die door ons gekochte souvenirs ook mee moesten op onze terugreis in de bus, en aangezien we alleen een dagrugzak bij ons hadden met een paar spulletjes…'s Avonds weer heerlijk gegeten en nog even optimaal gebruik gemaakt van de rust, het stromende water en natuurlijk de wifi. Tijdens het afrekenen belde meneer Zwinkels (eigenaar van het guesthouse) toevallig met het personeel en zo had ik dus een onverwacht leuk gesprek met Ben. We bespraken onder andere hoe we allemaal op onze eigen manier proberen een steentje bij te dragen aan de ontwikkeling van Kameroen en dat er nog een lange weg te gaan is, maar we blijven het proberen!

Maandag
Na een wederom top georganiseerd ontbijt zijn we met al onze spulletjes richting busstation vertrokken waar we met pa George hadden afgesproken voor de terugreis. Keurig op tijd waren we aanwezig en uiteindelijk vertrok onze touringcar om 10:15, een kwartier later dan gepland dus dat beloofde veel goeds! En wat ook erg fijn was, was dat we allemaal onze eigen plek hadden. Al voor vertrek kwamen er allemaal verkopers de bus in met allerhande spullen, van zakdoekjes tot shampoo maar ook na vertrek ging dat nog een flinke poos door. Van snoepjes die goed waren voor je immuun systeem tot druppels voor malaria, onze ‘tell sell man’ had het allemaal. Gelukkig had mijn oordoppen bij want toen de meneer eindelijk de bus had verlaten ging de muziek aan op standje hoofdpijn, en dat is hij de rest van de rit blijven staan. Aangezien de heenreis ons 10 uur had gekost stelden we ons in op het ergste maar hoopten we op z'n minst toch iets sneller weer terug in Buéa te zijn. Helaas was alles minder waar, want uiteindelijk kwamen we rond 20uur aan in Buéa. Onderweg nog meerdere controles gehad waarbij we er zelfs bij eentje allemaal de bus uit moesten en ons moesten identificeren. Ze waren op zoek naar een criminele vrouw die voortvluchtig was. Altijd spannend. Natuurlijk nog de nodige sanitaire stops gehad onderweg en een paar keer ook gestopt om te eten. Maar goed, gelukkig kwamen we ietsje minder gebroken uit de bus dan de vorige keer vanwege onze 'riante' zitplekken. In het huis was het een drukte van jewelste want niet alleen de twee oudste meiden Stephanie en Bibish waren er met hun oma, maar ook Solange en Christian waren weer terug van vakantie en Bourgeois, Junior en hun broertje waren er met hun moeder. En iedereen bleef gezellig slapen! Na nog heel wat te hebben bij gekletst met de kinderen, en natuurlijk wat gegeten te hebben waren we moe zat om lekker in bed te kruipen.

Dinsdag
Op dinsdagochtend stond het overleg met Reach Out voor mij op de planning en moest ik dus redelijk bijtijds op om daar samen met Moussa en Stephanie om half 10 te zijn. Uiteraard moesten we nog even dit en dat, maar met slechts een kwartiertje vertraging kwamen we aan bij Reach Out. Nadat wij op onze beurt even hebben gewacht was iedereen bij elkaar verzameld en kon de vergadering beginnen. Met elkaar hebben besproken hoe dingen in het huis nu gaan, hoe ze beter kunnen/moeten en waar Reach Out ons daarin kan helpen. Aan het eind van het gesprek kwamen we tot de conclusie dat Reach Out en Roots4Kids voor een langere periode een partnerschap aan zullen gaan. Naast dat zij ons gaan helpen met het op orde krijgen van het management van het huis, gaan zij ons ook helpen zoeken naar een goede huismoeder (een soort pedagogisch medewerker) die bereid is haar leven te wijden aan het huis en ook permanent bij ons komt wonen als 'ouder' van alle kinderen. Zij moet zorgen voor meer structuur in het huis en ook voor duidelijke huisregels. Verder gaat Reach Out samen met de kinderen op zoek naar inkomens generende activiteiten waaraan de kinderen zelf een bijdrage kunnen leveren, daarvoor terug krijgen zij dan natuurlijk hun eerlijke aandeel zodat de kinderen ook zelf kunnen sparen voor spulletjes óf voor later. Voordat we na een vergadering van zo'n 2,5 uur weer terug naar het huis konden moesten we onze samenwerking natuurlijk even vastleggen met een mooie foto. Onderweg nog meerdere malen gestopt voor dit en dat en rond 14uur waren we eindelijk weer thuis.

Ik had eindelijk iemand gevonden die bereid was Bouffie te wassen met de meegebrachte hondenshampoo, en hij vond het heerlijk. Na het wassen en drogen een nieuwe vlooienband omgedaan, en het was net een Nederlandse huishond zo schoon. De meeste kinderen die maandag waren aangekomen kwamen terug van vakantie om weer in het huis te blijven, maar Junior, Bibish en Stephanie gingen weer weg met hun moeder/oma. Junior (17jaar) wil namelijk technical engineer worden en dat kun je in de buurt van Buea niet studeren, en dus heeft hij het huis verlaten om elders zijn studie voort te zetten. Wij betalen uiteraard wel voor zijn schoolgeld. Junior woont echter al bijna vanaf het begin bij ons en met het vertrek werden dus de nodige traantjes gelaten (vooral door Junior zelf). Stephanie en Bibish komen weer terug maar genieten eerst nog van een weekje vakantie bij oma. In de avond nog lekker geknutseld met de kinderen tot het bedtijd was, want knutselen kunnen ze geen genoeg van krijgen.

Woensdag
In de ochtend was er vandaag zowaar een heel programma voor de kinderen maar werd er even niets van ons verwacht. Er kwam namelijk een andere organisatie op bezoek met een flinke delegatie die een heel programma hadden voorbereid. We hebben ons wat op de achtergrond gehouden maar begrepen later dat ze heel veel verschillende dingen hebben geknutseld met de kinderen, maar ook goede gesprekken hebben gevoerd over zelfvertrouwen én ze hadden grote schoonmaak gehouden met elkaar. Wij zijn halverwege het programma afgehaakt want we hadden een lunchafspraak met Barclay. Barclay was 6 jaar terug de stagebegeleider van zowel Natasja als mij bij UAC, en we hadden hem ook 6 jaar niet gezien. We gingen eten in Capitol hotel, een plek waar we 6 jaar terug ook graag kwamen om iets te vieren. En lekker in de luxe van een schone plek, een koud drankje en wifi was het dan ook geen straf om te wachten op Barclay, die zoals het een goede Kameroenees betaamd minimaal een uur te laat was. Na een heerlijke lunch weer terug richting het huis gegaan. In de avond hebben we de kinderen geleerd hoe ze survival armbandjes moesten knopen, en met een mooie handleiding van mijn scouting collega Wendy was dit voor iedereen kinderspel (en een erg leuke en gewaardeerde bezigheid). De kinderen vinden het echt fantastisch om nieuwe dingen te leren en willen dan ook graag van het begin tot het einde weten hoe is precies moet. Heerlijk dat enthousiasme! Daarna ook nog even de lego erbij gepakt, en toen Natasja demonstreerde dat ze een handstand met overslag kon, gingen alle kinderen ook hun kunstjes laten zien. Al turnend gingen we dan ook naar bed.

Donderdag
Heel vroeg in de ochtend vertrok Moussa met Victory en Favour, de twee kleine meisjes met een beperking. Ze werden vandaag namelijk overgedragen aan een organisatie die specialistische hulp kan bieden aan kinderen met een fysieke en lichamelijke beperking en daar gaan ze dan ook wonen. Ondanks dat ze in het huis binnen no time heel veel hadden bijgeleerd, ontbrak het natuurlijk aan specialistische zorg en vooral ook tijd om genoeg met ze aan de slag te gaan. Dus ondanks dat ze door iedereen enorm gemist zullen worden, is het voor hun waarschijnlijk wel beter zo, en wie weet zien we ze nog een keer terug. De rest van de kinderen moest ook al vroeg klaar zijn want alle kinderen kregen vandaag een gratis medische check-up. Uiteindelijk ruim 1,5uur later dan gepland kwam er een grote jeep aanrijden met een legertje zusters en een dokter en werden alle kinderen één voor één getest op van alles en nog wat. Er was een kind met Malaria en verder viel de schade eigenlijk mee. En zo gewoon als wij een griepje vinden, vinden ze malaria hier. Dus toen iedereen zijn of haar pakketje met gratis medicatie in de pocket had, kon het medische team weer verder.

Vandaag was ook Munya markt, en aangezien er voor vanavond een bescheiden feestje op de planning stond moesten we natuurlijk wel even op pad voor wat inkopen (en de laatste souvenirs). De drie oudste meiden die ons afgelopen weken veel hadden geholpen, vaak hadden gekookt en onze was hadden gedaan mochten met ons mee, en daarvoor trokken ze hun mooiste jurken aan (en wij onze bergschoenen want de markt was een modderpoel). Na een tijdje gewacht te hebben op een taxi die maar niet kwam hebben we uiteindelijk de buurman van onze pa George gevraagd ons te brengen en bij de markt te wachten tot we klaar waren. Lekker decadent dus, maar wel ideaal ;-) (en hoe decadent is het nou echt, met z’n zessen in een mini-autootje). Op de markt natuurlijk heerlijk bekeken door iedereen, maar dat went snel zat. De meiden alle drie een paar schoenen laten uitkiezen en nog wat kleine dingetjes die ze nodig hadden. Daarnaast nog de laatste ingrediënten gescoord voor een cake die de dames, volgens hun recept, gingen bakken ’s middags, wat koekjes en tot slot nog wat lekkere priklimo voor ’s avonds. Bij terugkomst is mami (Marion) maar even gaan liggen want die was helaas niet zo lekker. Dat kwam eigenlijk wel goed uit want de meiden gingen een verjaardagstaart voor haar bakken als verrassing. En helemaal zonder hulp is die taart fantastisch gelukt in de Dutch Oven. Nadat de taart en alle andere huishoudelijke klusjes gedaan waren was het tijd voor een potje bingo. En volgens mij hadden de kinderen het hele dorp uitgenodigd. Maar goed, we hadden prijsjes zat dus we hebben bingo gespeeld totdat iedereen voorzien was van één of meerdere prijsjes (en wij er een beetje vanaf waren). Ondertussen was het alweer donker en dus vertrokken de dorpskinderen weer terug naar hun eigen huizen. Na het eten was mami ondertussen ook wakker en was het tijd voor haar surprise party. Na een speech en gebed waarin vooral hard gelachen en geklapt werd toen er werd gebeden dat mami haar kleinkinderen en achterkleinkinderen zou zien opgroeien (iedereen keek naar mij :p) nog een happy birthday gezongen. Met een sterretje op de zelfgemaakte taart was het een vrolijk geheel. Natuurlijk hadden de kids ook de nodige kadootjes voorbereid en zo kreeg mami een zelf gehaakt hoedje en een zelf gehaakt tasje. Voordat het echte feest zou losbarsten hadden wij natuurlijk nog wat te zeggen als woorden van afscheid, waarna we alle kinderen hun nieuwe schooltas gevuld met allerlei schoolspulletjes, ondergoed en sokken overhandigde. Ook de staf kreeg de nodige cadeau’s. En wat waren ze allemaal blij en dankbaar, we hebben een berg knuffels in ontvangst mogen nemen die avond. En toen, zoals het een goed feestje betaamd, tijd voor muziek! Lekker gedanst onder de spaarlampen op de Afrikaanse klanken van de krakerige radio. De meiden hadden mij al ingefluisterd dat ze ook speciaal nog een Afrikaans dansje hadden ingestudeerd voor mami, en dus werd de djembe tevoorschijn getoverd en kwam het ritmegevoel in de kids super krachtig naar voren in een prachtige dans. Omdat de jongens niet wilden achterblijven bedachten zij ook last minute nog een leuk dansje. En al dansend gingen we uiteindelijk moe en warm richting bed.

Vrijdag
Vandaag stond alweer in het teken van opruimen en inpakken, we zouden vanavond namelijk alweer vertrekken. 2,5 week waren voorbij gevlogen. Veel spulletjes die we nog hadden hebben we aan de kinderen uitgedeeld en wat waren alle kinderen blij met hun setje beddengoed en hun handdoeken, waarvoor grote dank aan onze gulle gevers. Samen met een aantal kinderen pakten Natasja en mami ook een hele berg Kameroenese boodschappentassen in die wij voor Roots4Kids laten maken in de gevangenis.

In de ochtend zou Reach Out met een delegatie langskomen om met de staf en ook met de kinderen kennis te maken en uit te leggen hoe zij ons gingen helpen. Het werd pas later in de middag maar het was een superleuk en goed gesprek en iedereen leek enthousiast over de plannen. Natuurlijk was het er nog niet van gekomen om bij mijn vriendin in het dorp Marie langs te gaan met de gebruikelijke kadootjes dus ook dat nog even gedaan op de laatste dag. En ook voor Elias hadden we nog een bijzonder cadeau (en mobiele telefoon) en dus nodigden we onszelf uit bij hem thuis zodat we gelijk eens konden kijken hoe hij woonde. Voor 5000CFA huurt hij een kamer van laten we zeggen 3 bij 3. Dat is dus 7,5euro per maand. Keurig netjes was alles opgeruimd en hij had zelfs wat drankjes voor ons gehaald. Echt heel erg lief dus. En natuurlijk was hij enorm blij met zijn telefoon.

De laatste dag stond ook in het teken van lekker nog even spelen en knutselen met de kinderen, want uiteindelijk hadden we zoveel bij ons dat we niet eens aan alle knutsels zijn toegekomen. En natuurlijk werd geheel traditiegetrouw de groepsfoto gemaakt. Naarmate de dag vorderde kwam deze laatste dag ook in het teken te staan van wachten. Terwijl de kids en staf voor de tv hingen en een volgens mij hele slechte film keken, wachtte wij tot het 12uur (’s nachts) was en we zouden vertrekken. Onze chauffeur met een hele luxe en mooie jeep was er al vanaf 9uur en wachtte met ons. En toen was het ineens kwart voor 12 en dus tijd voor afscheid. Het viel sommige kinderen (en ons) zwaar om gedag te zeggen, maar we keken ook vooral terug op een leuke tijd met elkaar. En voordat we het wisten waren we alweer onderweg naar huis. Nadat we Buea hadden verlaten begon de auto te haperen en viel hij steeds uit, wat bleek, benzine op. In Buea hadden we wel één benzinepomp gezien die open was, maar overal waar we daarna langsreden waren ze dicht. Toen de auto uiteindelijk echt niet meer verder wilde zat er dan ook niets anders op dan dat onze chauffeur op een motortaxi sprong om bij de dichtstbijzijnde open benzinepomp benzine te halen. Dus, we waren nog geen 15min onderweg en we liepen zomaar al een uurtje vertraging op. Maar gelukkig was er wat open en na een flinke slok benzine konden we weer verder. Er uiteraard wel even op aangedrongen dat we bij het passeren van de open benzinepomp nog even wat extra litertjes in de tank gooide. En zo kwamen we rond half 3 aan op het vliegveld, de tijd dat volgens onze informatie de check-in open zou gaan. Na het regelen van een mannetje voor de bagage (eentje die niet opdringerig was), de boodschappentassen gevuld met tassen in laten sealen zodat we er zeker van waren dat alles aan zou komen. Daarna nog een tijdje staan wachten tot we eindelijk mochten inchecken. Eenmaal ingecheckt gelijk richting gates gegaan. Bij de douane controle van de handbagage nog wel enorm gelachen (sorry Natas). Ze spreken hier in Kameroen een soort van pidgin Engels, een soort straat Engels dat ik ondertussen beetje kan volgen, maar spreken ho maar. Nadat ze onze tassen binnenstebuiten hadden gekeerd werden we nog gefouilleerd met zo’n soort handscanner. Natas ging als eerste en de beste meneer zei toen hij de voorkant had gescand ‘turn’. Maar met zijn mooie pidgin uitspraak verstond Natas tong, dus wat doet ze, ze steekt haar tong uit. Iedereen (inclusief de douane meneer) lagen helemaal in een deuk, en zelfs toen we bij de gate zaten te wachten, moest hij nog lachen (en wij ook).

Zaterdag
Zaterdag, rond een uurtje of 5 was het eindelijk zo ver en mochten we aan boord, en rond half 6 vertrokken we richting Cassablanca. Dat we nog een tussenstop in de Centraal Afrikaanse Republiek hadden werd al snel duidelijk, toch bijzonder dat we daar ook nog even zijn geweest. Mensen lopen daar letterlijk gewoon een paar meter naast de start en landingsbaan, en wat vooral opviel waren de vele vliegtuigjes van hulporganisaties die op het vliegveld stonden. Na nogmaals een korte stop op Cassablanca kwamen we rond half 8 aan in Brussel waar we werden opgewacht door vriendjeslief (mét bloemen). En daar, na 2,5 week alles samen te hadden gedaan scheidde onze wegen weer en gingen Natasja en Stefan richting Gemert en Alexander, mami en ik richting Zuidland om moeders veilig thuis af te leveren bij papi ;-). En dat is gelukt! Daarna zelf gelijk nog maar even langs bij mijn lieve vriendjes en vriendinnetjes die aan het BBQ-en waren, had ik gelijk iedereen weer even gezien. ’s Avonds laat na een nachtje te hebben overgeslagen sloeg de vermoeidheid toe, en na een heerlijke warme douche schoon m’n bedje in gekropen.

Het was voor mij een zeer enerverende reis. Veel tijd is gaan zitten in het luisteren en praten over het huis en in het aangaan van een partnerschap dat ons hopelijk vooruit kan helpen als organisatie. Maar dat alles met veel liefde en plezier gedaan voor die super lieve, mooie en unieke kinderen die wij in het huis hebben wonen en waarvoor ik mij super verantwoordelijk voel. Verder blijft het mij zo verbazen dat Kameroen eigenlijk zo’n rijk land en toch zo arm. De fruitbomen en plantages vliegen je om de oren en overal worden dingen verbouwd, gewonnen (olie) maar toch leeft een groot deel van het land in armoede. Wat is het nou is, en of het ooit gaat veranderen…ik betwijfel het. Komende tijd heb ik nog nodig om alles te verwerken denk ik, maar vooral ook om met Roots4Kids in Nederland door te pakken op dat wat in werking is gezet.

Bedankt voor alle lieve berichtjes, belangstelling en natuurlijk alle gulle donaties. Het is fijn om te weten dat er met je meegeleefd wordt. We hebben trouwens dus een hele grote berg met tassen meegenomen, boodschappentassen van gerecycled materiaal (oude rijst/cementzakken en uitgehaalde truien voor de wol). Deze worden door jongeren in de gevangenis in Kameroen gemaakt, daar moeten ze zichzelf namelijk voorzien van inkomen om eten e.d. aan te schaffen. Deze boodschappentassen kopen wij van hun in, en verkopen ze vervolgens weer door met een winstmarge, die uiteraard geheel ten goede komt van het huis. Heb je dus nog niet zo'n te gekke maar vooral hele stevige boodschappentas en wil je die wel? Neem dan snel contact op, want in dit geval is op ook echt op ;-)

Voor nu was dit hem (en ga ik zo richting werk), tot snel allemaal!

Liefs,
Karlijn (en Marion en Natasja)