Over afzien en genieten...

Hoi allemaal,

Daar ben ik weer vanuit Kameroen, en dit keer vanuit Bamenda! Wat ontzettend leuk om zoveel reacties te ontvangen op de eerste blog. Vandaar dat ik ook deze keer weer heb geprobeerd geen detail weg te laten over wat we allemaal hebben meegemaakt de afgelopen dagen. En uiteraard voeg ik weer de nodige foto's toe aan dit verhaal :-)

Maandag
De maandag dat ik de eerste blog online zette was het één grote chaos overdag in huis, mama Mary (ook wel madame Mo) was er namelijk niet en dus werden de kinderen eigenlijk niet echt aangestuurd. Na de toch wel indrukwekkende en vooral drukke dag zondag hebben wij zelf lekker even gekozen voor een luierdagje, het heeft namelijk bijna heel de dag geregend. Met een boekje erbij en de laptop om de blog te typen hebben we ons prima vermaakt. De kinderen die renden en schreeuwden er maar lekker op los, wij kozen even voor onszelf. Tussendoor nog wel wat gesprekken gehad met de staf over hoe het nu gaat in het huis en we staan zeker voor wat uitdagingen maar daarover later meer. We kregen ook nog bezoek van Elias. Hij werkte 6 jaar terug ook bij United Action for Children (waar Natas en ik toen stage liepen) maar was ondertussen voor zichzelf begonnen als een soort van klusjesman/manusje van alles. Natas heeft hem wat van het meegebracht gereedschap kado gegeven en hij was helemaal ontroerd en sprakeloos zo dankbaar was hij. In de middag zijn we nog even met een taxi naar Buea gegaan om wat spulletjes te kopen en om de eerste blog online te zetten. In het eerste internetcafe was 'de baas' alleen even niet aanwezig, er nog even op staan wachten maar toen maar een andere opgezocht. Het aantal internetcafe's neemt in een rap tempo af hier zo lijkt. Waar 6 jaar geleden voor m'n gevoel nog op elke hoek een internet cafe zat, hebben nu de meeste mensen gewoon internet thuis of op hun telefoon. In het huis doen we daar helaas nog niet zo aan mee dus heb je vooral veel geduld nodig in het internetcafe ;-)

Na een dagje wat minder aandacht voor de kids te hebben gehad (waar ze echt zichtbaar van genieten) waren we van plan om 's avonds eigenlijk iets leuks met de kids te gaan doen, maar die plannen stelden wij op het laatste moment bij. In mijn vorige blog schreef ik al dat de kinderen op zondag streng waren toegesproken door Moussa vanwege al dat geruzie, geschreeuw, gevecht (vanaf 6uur 's ochtends tot bedtijd) en vooral het respectloos omgaan met elkaar en de omgeving. Aangezien wij maandag overdag geen verbetering zagen, hebben we 's avonds de hele club weer bij elkaar geroepen voor een goed gesprek. We hebben de kids gevraagd hoe zij vinden dat goed met elkaar omgaan er uit ziet, en wat je wel en vooral ook wat je dan niet doet. En een kapot speelgoedautootje en een kapot schilderijtje hebben we gebruikt om te bespreken hoe je met spullen omgaat. Na goede input van de kinderen, en ook van de staf (die dan wel graag hun zegje willen doen), hebben we met elkaar een bord ondertekend dat we uit Nederland hadden meegenomen met daarop een mooie tekst over hoe een huis een thuis kan zijn. Omdat we natuurlijk goed gedrag willen belonen hebben we gesteld dat als wij morgen verbetering zagen we 's avonds met elkaar een bingo-avondje zouden houden. Daar waren natuurlijk wel oren naar. Omdat we de avond wel leuk wilden afsluiten hebben we nog een tijdje met elkaar commando pinkelen gespeeld, dat kenden de meeste al, maar het zorgde in ieder geval voor een hoop lol en plezier. Na uiteraard een rondje bidden dat hier vaste prik is in de avond kon iedereen dus met een lach op z'n gezicht richting bed.

Dinsdag
Op dinsdag was het weer marktdag, maar voordat we op zoek konden naar schoolrugzakken voor de kinderen en keukenspullen moesten we nog een deel van het gedoneerde geld wisselen. Dus weer op naar hetzelfde kantoortje waar het zowaar nog voller en drukker was dan de vorige keer. Marion en Natas besloten dus maar even in de auto te wachten terwijl Moussa en ik de zaken afhandelden. En dat duurde maar, en dat duurde maar...en wat bleek! Marion en Natas zaten binnengesloten in de auto en vielen bijna in appeleflauwte, want de temperatuur liep aardig op. Dus ik kon mijn rol als reddende engel nog even inzetten om het portier te openen. De auto is zoals gezegd als een wrak, we verliezen volgens mij regelmatig onderdelen, de ramen worden omhoog gehouden door een schroevendraaier die tussen het raam en het portier zit, en de hendels om de deur van binnenuit te openen zijn allemaal afgebroken. Maar goed, hij rijdt! Toen we eindelijk geld gewisseld hadden, haddden we niet heel veel tijd meer voor de markt, maar goed, wij als efficiente Nederlanders hebben ook niet veel tijd nodig natuurlijk. Bij 1 kraampje zijn we geslaagd voor allerlei spullen voor in het huis die nodig waren. Denk aan jerrycans om water te halen, teilen voor de schone vaat, emmers voor het wassen van kleding en een paar waterkannen. Bij een ander kraampje hebben we voor alle kinderen een schooltas gekocht, en uiteraard na even gewacht te hebben op Moussa hebben we het hele zooitje ingeladen en zijn naar het huis gereden.

In het huis aangekomen moesten Moussa en ik gelijk weer verder, wij hadden namelijk een afspraak met Esther, de manager van een andere non-profit organisatie in Kameroen (reach out) waarmee wij aan het kijken zijn naar de structuur van Roots4Kids. Eerst nog bij een verkeerd gebouw uitgestapt (maar ach, we waren toch al te laat), maar uiteindelijk gelukkig de juiste locatie gevonden. Na een pittig gesprek van zo'n 2uur over het huis, en vooral over wat er nog kan verbeteren (en dat is best wel wat) gingen we weer verder. Volgende week zitten we met de hele staf van Reach Out om te kijken hoe zijn de ondersteuning naar ons kunnen inrichten. Onderweg nog gestopt om vis te kopen, en zowaar nog een 'white men' gezien (blanke). Aangekomen in het huis lekker middag gegeten (want dat hadden we nog niet gedaan) en daarna was het alweer tijd voor de bingo. De kids waren natuurlijk helemaal uitgelaten en nadat we iedereen van minimaal 1 prijs hadden voorzien (de petjes waren enorm in trek) was het alweer tijd om te gaan slapen.

Woensdag
Vandaag een beetje uitgeslapen en daarna was het toch echt tijd om de meegebrachte 'dutch oven' uit te proberen. Deze is door een van de leveranciers van de Scoutshop gesponsord, en het is een hele zware gietijzeren pan die uitermate geschikt is voor open vuur/houtskoolvuur. Samen met de kids heb ik het beslag voor een cake gemaakt (volgens mijn recept voor zover alles daarvoor aanwezig was). Tussendoor werd er veel gelachen over mijn recept maar de kids en staf was vooral heel erg benieuwd naar hoe de cake zou gaan smaken. Natas en Marion hebben nog een spelletje met de kids gedaan, een soort van Yatzee maar dan met plaatjes (party animal) en dat valt erg in de smaak. Tussendoor kwam nog de aan ons toegewezen sociaal werker kennismaken, maar aangezien het een man was en wij om een vrouw hebben gevraagd heb ik dat maar lekker aan Moussa overgelaten. De laatste dagen waren voor mij al aardig gevuld met het voeren van gesprekken over het huis en ondanks dat er Engels wordt gesproken kost het enorm veel energie om goed te blijven luisteren. Maar goed, het beslag was klaar en de cake kon de oven in. Tussendoor even middaggegeten en daarna kwam er wel heel veel rook uit onze buitenkeuken. Nog snel de cake van z'n crematie weten te redden en na het afsnijden van de zwarte stukken bleef er best een aardig baksel over dat we 's avonds met elkaar op zouden eten.

's Middags weer naar beneden afgereisd met een hele grote tas vol vuile was die we graag wilden laten wassen bij een wasserette. Na 2 verschillende plekken te zijn langsgegaan die volgens anderen geschikt waren hiervoor, de was toch weer vuil mee terug genomen. Beide wasserette's waren namelijk meer een soort van stomerijen, waar je per stuk moest betalen voor dat wat je liet reinigen. We hadden ook nog 2 van de kids bij ons, Ada en Blessing, die tot gisteren nog lange ingevlochten haren hadden, maar die met het vooruitzicht van het strand hun nephaar hadden uitgehaald en wiens haar dus nu weer geschoren moest worden. Alle kinderen hebben hier kort (gemilimeterd) haar. Dit is op veel scholen verplicht, volgens mij in verband met hygiene. Eigenlijk heeft iedereen kort haar in kameroen, want zelfs vrouwen met de langste haren hebben kort haar. Ze hebben allemaal een pruik of ingevlochten nephaar. Aan ons haar zitten en ons haar doen vinden ze allemaal dan ook uitermate interessant. Tussendoor nog even in het internet cafe onze mail gecheckt, vooral om natuurlijk even te lezen welke lieve reacties er allemaal waren binnengekomen op onze blog.

Terug in het huis hebben we de meegebrachte badkleding voor de kinderen uitgedeeld en instructies gegeven voor wat ze allemaal in moesten pakken voor morgen. Want, op donderdag gingen we met z'n allen naar het strand. Alle kids waren helemaal hyper de pieper dus het was een drukte van jewelste, maar goed, dat namen we maar even voor lief ;-) Een paar kinderen waren hun handdoek nog kwijt (echt zorgvuldig met hun spullen zijn ze niet per se), dus de door ons meegebrachte handdoeken kwamen hier goed van pas. Het eten was vanavond pas heel laat klaar, dus na het eten was het gelijk al tijd om naar bed te gaan.

Donderdag
Op donderdag was het eindelijk zover, we gingen naar het wildlife centre in Limbe en daarna naar het strand. De kids waren al zeeer vroeg wakker en waren natuurlijk niet te houden. Dus even snel ontbeten zodat we eindelijk weg konden. De zoon van Moussa kwam samen met een vriendje op het huis passen tijdens onze afwezigheid en wij werden om half 10 opgehaald door een gereserveerd taxibusje en vertrokken daarnaast ook nog met onze eigen auto richting het wildlife centre. Onderweg (ik reed met de auto mee) eerst nog even gestopt voor wat kleding voor Victory en Favour want die hadden helemaal niets warms en volgens iedereen zou het heel koud zijn in Limbe. Daarna ook nog een controle gehad, waar we na het betalen van een kleine bijdrage gelukkig weer door mochten. Eigenlijk moesten we 2 boetes betalen omdat we geen EHBO en geen krik bij ons hadden. Waar wij dit opzich logische dingen vinden om bij ons te hebben, vonden ze het hier maar raar en waren ze kennelijk niet bekend met deze regels. Maar goed, allemaal aangekomen bij het wildlife centre mochten we naar binnen. Wel een mooi verschil qua entree, voor de grote kinderen en de staf betaalde we 500 franc (nog geen euro) terwijl we voor ons als blanken 3000 franc per persoon moesten betalen. Maar goed, dat geld komt ten goede aan de verzorging van de opgevangen dieren zullen we maar zeggen. Het wildlife centre is namelijk een plek waar illegaal gevangen dieren worden opgevangen en er naar zeggen wordt toegewerkt naar vrijlating in de natuur. Of de dieren die daar zaten ooit nog terug de bush in zouden gaan betwijfel ik, maar goed, voor de meeste kids was het een heel avontuur. We waren al gewaarschuwd maar één van de eerste verblijven was die van de chimpansees, en jawel hoor, we werden bekogeld met stenen door 1 van de apen. Ze maakten daarnaast ook nog buitengewoon veel herrie waarvan een deel van de kids zo geschrokken was, dat onze handen de rest van het rondje door het kleine park niet meer vrij waren. Met elkaar gekeken en genoten van de aapjes, andere dieren en de mooie planten en bloemen die er stonden en zowaar liet de zon zich nog even zien.

Vanaf het wildlife centre zouden we eigenlijk pendelen richting het strand met onze eigen auto, want het busje voor de hele dag was zo belachelijk duur dat we dat beter niet konden doen volgens Moussa. Aangezien de temperatuur aardig rap opliep en de kids maar bleven vragen of we al naar het strand gingen besloten we ons op te splitsen en met 2 taxi's en onze eigen auto naar Etisah beach af te reizen. Wij hebben onderweg nog even wat brood ingeslagen bij een klein bakkertje, die na ons bezoek meteen uitverkocht was. Toen iedereen bij het strand was (tenminste aan de doorgaande weg daar) werd er nog even gediscusieerd of het nou het juiste strand was om heen te gaan of dat we toch nog ergens anders heen gingen. Een exemplarische discussie voor het organisatietalent dat hier bij de meeste aardig ontbreekt. Gelukkig ben ik wel goed in het doorhakken van knopen, en aangezien de lokale kroeg waar we ons drinken zouden inslaan voor de dag uitverkocht was bleven we bij ons oorspronkelijke plan om de rest van de middag op Etisah beach te vertoeven, daar verkochten ze namelijk ook drinken. Dus begonnen we aan het laatste stukje te voet over een hobbel de bobbel weg. Gezien de regen die afgelopen dagen was gevallen was het aardig modderig en her en der glad en m'n moeder gleed uit. Gelukkig viel het op wat schaafwonden na mee. Aangekomen op het strand moest ik natuurlijk eerst even onderhandelen over de prijs. Alle stranden zijn hier namelijk prive en dus betaal je een kleine bijdrage om op het strand te vertoeven. Na enig gesteggel over het meenemen van eigen eten hadden we een goede prijs afgesproken mét natuurlijk de drankjes inbegrepen. En dus, na het drinken van een lekker bekertje vimto, top, cola of wat dan ook en een banaan konden we eindelijk het water in! De golven waren superhoog dus de kids mochten niet te ver het water in, ze kunnen namelijk allemaal niet zwemmen. Gelukkig mocht dat de pret niet drukken en hebben we ons aardig vermaakt in het water. Grappig om te zien ook dat mama Yoland in het water eigenlijk net een groot kind was, zo fantastisch vond ze het! Tussendoor nog even een broodje gegeten en gevoebald met andere bezoekers. En net toen het een beetje begon te betrekken was het eigenlijk ook alweer tijd om aan te kleden, het busje zou ons om 16uur namelijk weer boven aan de weg komen ophalen. Dus lekker een koude douche gepakt (maar wél stromend water hier, in tegenstelling tot het huis) zodat we fris en fruitig weer mee terug konden. De kids (en staf) wassen zich met een blok zeep, dat ook gebruikt wordt voor de afwas, en ook voor de was...dus eigenlijk voor alles, hoe handig is dat ;-) Maar goed, net toen iedereen klaar was begon het te regenen en dus, in de regen teruggelopen omdat we anders misschien ons busje zouden missen. Helaas was de chauffeur, zoals het een goede Kameroenees betaamd, veel te laat en hebben we een poos in de regen staan wachten. Helemaal doorweekt gelukkig uiteindelijk wel opgehaald en weer veilig in het huis aangekomen waar nog een verhitte discussie ontstond over de prijs voor de taxi.

Iedereen plofte vervolgens op de bank maar er moest natuurlijk nog avondgegeten worden. Dus wederom het heft in eigen handen genomen en de kids aangestuurd in het doen van de afwas die er nog stond van vanmorgen. Zelf samen met een paar kids het eten gemaakt, een simpele spagetthi. Wel grappig, zij snijden alle ingredienten echt mega klein hier, dus onze stukken ui en wortel waren al snel te groot. Maar goed, nadat alles goedgekeurd was en het water in de buitenkeuken aan de kook was gebracht (binnen hebben we ook gewoon gas maar ach), konden we binnen voor hier afzienbare tijd toch lekker eten. Na het eten waren wij, net als de kids en de staf, helemaal gesloopt van de dag en dus zijn we ons bedje ingekropen. Nog wel even wat spulletjes ingepakt, want de volgende dag zouden we vroeg al moeten vertrekken naar Bamenda waar we het weekend doorbrengen.

Vrijdag
Vrijdag voor het eerst in onze tijd hier de wekker gezet want om half 8 zouden we vertrekken naar mile 17, vanwaar al het openbaar vervoer (busjes, taxi's) vertrekken. Zowaar waren niet alleen wij maar ook Moussa (die ons ging brengen) en Pa George (die met ons mee zou reizen) op tijd klaar om te gaan. Nog even Ekema en de watercontainers bij de kraan afgezet, zodat hij vast kon vullen en Moussa hem op de terugweg kon ophalen met het water. Aangekomen op mile 17 op zoek gegaan naar een busmaatschappij. De door het hotel aanbevolen maatschappij was, net als de andere maatschappijen die met grote touringbussen naar Bamenda reizen, helaas al vol. En dus kwamen we terecht bij een of ander maatschappijtje die een kleine, maar wel mooie bus voor de deur hadden staan waar we volgens hun zeggen mee zouden reizen en waar elke stoel voor 1 persoon zou zijn. Daarnaast zeiden ze toe dat ze uiterlijk 10uur zouden vertrekken (to flop) en dus hebben we tickets geboekt en begon het grote wachten. Steeds meer mensen kwamen erbij zitten met soms hetzelfde ticket als ons en soms een andere. Het werd 10uur, het werd 11 uur en alle wachtende mensen werden natuurlijk bozer en bozer. Eindelijk rond 11:15 (voor ons na zo'n 3uur wachten) kwam er een oud, gammel busje aangereden dat ons naar Bamenda zou moeten brengen. En uiteraard, net als dat van de tijd niets waar kwam, kwam er van dat 1 persoon per 1 stoel ook niets waar. We hadden op basis van het andere busje onze plekken uitgekozen, maar dit busje had weer een andere indeling en dus besloten we maar de achterbank te claimen. Voordat we echter konden vertrekken moesten er een hele berg spullen worden geladen op het dak en daarna werd er nog hevig gediscussieerd met de mannen van de busmaatschappij over de plaatsverdeling. Meerdere mensen hadden dezelfde stoelnummers dus genoeg reden tot ruzie. Gelukkig kreeg uiteindelijk iedereen een plekje, jong & oud, dik & dun alles door elkaar (5 per rijtje, kinderen niet meegeteld) en konden we vertrekken. Of toch niet, we moesten natuurlijk eerst nog even tanken.

Onderweg ging vervolgens ongeveer alles fout wat er fout kon gaan. Want niet lang nadat we vertrokken waren kwamen we bij één van de vele controleposten die we onderweg tegen zijn gekomen en hebben we daar ruim een uur stilgestaan. De chauffeur had kennelijk niet de juiste papieren om door te mogen. Nadat we eerst té lang in een steeds warmer wordende bus hadden zitten wachten, en daarna buiten even onze benen hadden gestrekt (veel plek was er niet) werden onze medereizigers steeds bozer en bozer. Uitendelijk besloten ze een soort van collecte te houden onder de passagiers zodat we de politie konden afkopen en eindelijk onze reis konden vervolgen. Naar mate we verder op pad waren werd de weg steeds slechter en stopten we steeds vaker. Er gingen onderweg namelijk steeds mensen uit. Helaas werden de lege plekken ook al snel weer opgevuld zodat er niet iets meer ruimte was voor bijvoorbeeld mijn toch vrij lange benen (de mensen hier zijn echt wel een stukje korter) of een plekje op de bank voor mijn andere bil. Maar goed we beten nog even door want het was nog maar 2 uur, of 30 minuten. Bleken achteraf wel Kameroenese minuten te zijn want die 30 minuten werd al gauw een uur en die 2 uur werden er 4. Natuurlijk hadden we nog geen autopech gehad, en dus na één van de vele stops wilden we wegrijden maar reed het busje zich vast op het talut tussen de weg en de berm. Iedereen moest er uit en met en krik werd het busje gelift om hem uiteindelijk de weg op te duwen, en daar gingen we weer. Het was ondertussen ook al donker aan het worden en regen en mist konden er ook nog wel bij. Stopte het eindelijk met regenen bleek het busje ook te lekken, dus we regende ook nog nat. Uiteindelijk, na een reis van 10 uur (voor maar een goede 300km) kwamen we aan in Bamenda waar Francis van ons hotel ons op kwam halen met de auto. En na nog een kleine 20 minuten rijden kwamen we dan eindelijk aan in een prachtig guesthouse. De staf van het hotel zorgde voor een warm welkom en nadat we onze mooie 3-persoons kamer werden gewezen kregen we zelfs een warme handdoek om ons even op te frissen en een lekker koud welkomstdrankje. Al het afzien van de afgelopen dag was alweer bijna vergeten. Nog heeerlijk uitgebreid avondgegeten en lekker in de bank op onze telefoons al onze contacten aangehaald, want na 1,5 week geen wifi hadden we best wat in te halen. Maar vooral, na 1,5 week met mijn moeder een 1,5persoons bed te hebben gedeeld met een hele diepe kuil in het midden, heb ik echt heerlijk geslapen in mijn eigen bed!

Vandaag heerlijk uitgeslapen en na een warme (!!) douche een heerlijk uitgebreid ontbijt gekregen. De rest van de dag lekker in en om het hotel gehangen, want het regende dat het goot. Net nog samen met de andere gasten van Zwinkels Guesthouse, avondgegeten en zo weer lekker in een eigen bed slapen. Morgen hebben we een touristisch dagje gepland, maar wel met een prive chauffeur en maandag dan weer terug naar het huis voor alweer de laatste paar daagjes.

De tegenstelling kon bijna niet groter tussen waar we nu zijn, voorzien van alle luxe en gemakken en het huis (de stroom viel net even uit, maar gelijk een aggregaat aan). Maar toch voelt ook het kinderhuis als een thuis. De kinderen genieten zichtbaar van onze aanwezigheid en wij ook van hun. Wij voelen ons op het gemak in en om het huis. Maar het ontbreken van dingen die voor ons zo normaal zijn (zoals stromend water) en het algehele gevoel van het feit dat alles zo vies is (of lijkt) maakt dat we hier echt even bijkomen en na zo'n lange reis van afzien toch écht genieten. Vooral moeders. Maar toch kijk ik er ook weer naar uit om de laatste dagen met de kids door te brengen. De twee gehandicapte meisjes Victory en Favour gaan echt keihard vooruit doordat ze zich optrekken aan de grotere kids. Ook is het echt fantastisch dat we bijna dagelijks donaties ontvangen in het huis. Er komen bijna dagelijks wel mensen met zeep, eten, 2e hands kleding en soms zelfs een beetje geld. Mooi om te zien dat dus ook de lokale bevolking een steentje bijdraagt aan Roots4Kids. Komende week nog keihard werken om wat verbeteringen door te voeren en dan zit het er alweer op.

Voor nu, welterusten en tot snel!

Liefs Karlijn